Jana 11

Oświadczenie Jezusa: JA JESTEM Zmartwychwstaniem i Życiem

1 # Łk 10,38.39; J 12,1‐8 Pewnego razu w Betanii#Wioska leżąca w odległości 3 km na wschód od Jerozolimy (po drugiej stronie Góry Oliwnej)., to znaczy we wsi, w której mieszkały Maria i jej siostra Marta, zachorował pewien człowiek imieniem Łazarz#Gr. Lazaros. Jest to inna forma imienia Eleazar, które znaczy „Bóg jest moją pomocą”. Popularne przekłady idące za literalizmem semantycznym nie zwracają uwagi na fakt, że w jednym wersecie określają Łazarza słowami „pewien człowiek” (dosł. „ktoś”), a zaraz potem jako brata Marii. Dopiero w wersecie 19 znajdujemy informację o jego skoligaceniu z Martą. Świadczy to dobitnie o tym, że Łazarz nie był ich bratem rodzonym, ale przyrodnim albo kuzynem, gdyż słowo adelfos w kulturze bliskowschodniej (nawet dzisiaj) obejmuje również dalsze koligacje.. 2#J 12,3Był on krewnym#Gr. adelfos – niektórzy tłumaczą to słowo wyłącznie jako „brat”. Jednak w kulturze bliskowschodniej oznacza ono również dalsze pokrewieństwo (kuzyn, człowiek z tego samego klanu, a nawet tej samej narodowości). Marii, to znaczy tej kobiety, która później namaściła PANA wonnym olejkiem i swoimi włosami wytarła Jego stopy#Zob. J 12,1‐3.. To właśnie jej krewny, Łazarz, zachorował. 3Obie siostry posłały więc wiadomość do Jezusa: „PANIE, Twój przyjaciel ciężko zachorował”.

4 # J 1,14; J 2,11; J 9,3 Gdy wiadomość ta dotarła do Jezusa, rzekł On:

— Ta choroba nie zakończy się triumfem śmierci, lecz chwałą Najwyższego, która ujawni się w Bożym Synu.

5Jezus miłował Martę, jej siostrę Marię oraz Łazarza, 6a jednak, mimo otrzymania wiadomości o chorobie Łazarza, nie wyruszył od razu, lecz pozostał jeszcze przez dwa dni w miejscu, w którym się znajdował#To, że Bóg nie reaguje od razu na problemy powstające w życiu wierzących, ale dopuszcza do rozwoju sytuacji, a nawet do eskalacji trudności i zagrożeń, włączając w to śmierć cielesną, wcale nie świadczy o tym, że opuścił wierzącego czy już nie ogarnia go swą miłością. Ostatecznym i fundamentalnym dowodem Bożej miłości jest dla każdego człowieka dzieło Chrystusa. W Nim bowiem złożone zostało całe Boże błogosławieństwo, włącznie z tym największym: odkupieniem i zmartwychwstaniem do odwiecznego Życia w Bożej chwale. Oczekiwaną postawą wierzącego jest zatem TRWANIE W ZAUFANIU do Chrystusa, nawet gdy nie widzi on (po ludzku rzecz biorąc) żadnego rozwiązania. Chodzi bowiem o to, by czas pomiędzy powstaniem choroby, trudności czy prześladowań a ujawnieniem się chwalebnego Bożego rozwiązania danego problemu był czasem zaufania Bożej mądrości, potędze i miłosierdziu, a nie czasem pogrążania się w zwątpieniu, które jest prostą drogą do utraty wiary. Jezus – mimo że miłował rodzeństwo z Betanii – czekał, gdyż wiedział, co należy czynić zgodnie z wolą Bożą. Mówi o tym w wersetach 9‐10.. 7Dopiero później rzekł do uczniów:

— Dzisiaj wyruszymy do Judei.

8 # J 8,59; J 10,31 Wtedy uczniowie zareagowali tak:

— Nauczycielu#Dosł. Rabbi – był to tytuł, którym w szczególny sposób wyrażano szacunek wobec poważanego nauczyciela., przecież dopiero co przywódcy religijni próbowali Cię tam ukamienować! Dlaczego chcesz wracać?

9 # J 8,12; J 9,4.5; 1 J 2,10 Jezus zaś tak odrzekł:

— Nie bójcie się, wiem, co i kiedy mam czynić. Jak dzień ma – zgodnie z Bożym planem – swoją długość, by nikt, kto chodzi w jego jasności, nie potykał się i nie błądził, tak i ja postępuję zgodnie z wolą Ojca. 10#J 12,35; 1 J 2,11Błądzą zaś ci, którzy działają w mroku#Por. Mt 6,23; Łk 11,35; Łk 22,53; J 3,19; J 8,12; J 12,35; J 12,46; Dz 26,18; Rz 13,12; 2 Kor 6,14; Ef 5,8; 1 Tes 5,5; 1 P 2,9; 1 J 1,5‐6; 1 J 2,9‐11.. Tacy się potykają, gdyż brak im światłości wskazującej właściwą drogę!

11Następnie zaś dodał:

— Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął. Muszę tam pójść, aby go obudzić.

12Na to Jego uczniowie powiedzieli:

— PANIE, jeśli zasnął, to wyjdzie mu to na zdrowie!

13Lecz Jezus miał na myśli to, że Łazarz skonał. Im zaś wydawało się, że mówi o ozdrowieńczym śnie. 14W tej sytuacji Jezus powiedział otwarcie:

— Łazarz skonał! 15#J 2,11A ja – z uwagi na was – raduję się, że mnie tam nie było. Będziecie bowiem mieli wspaniałą okazję, aby umocnić się w wierze! Chodźmy do niego!

16 # J 20,24‐29; J 21,2 Wtedy Tomasz zwany Bliźniakiem#Gr. Didymos (Bliźniak). Słowo to jest odpowiednikiem aramejskiego słowa T'om (mającego także znaczenie „Bliźniak”), od którego pochodzi polskie imię „Tomasz”., zrezygnowany, rzekł do pozostałych uczniów:

— No dobrze, chodźmy i my, by umrzeć tam razem z Nim#Jest to dowód heroicznej wręcz lojalności Tomasza..

17Gdy dotarli na miejsce, okazało się, że ciało Łazarza już cztery dni spoczywa w grobowcu#Pochówku osoby zmarłej dokonywano zazwyczaj w dniu jej śmierci.. 18Ponieważ Betania była położona niespełna trzy kilometry#Dosł. „mniej więcej piętnaście stadiów od Jerozolimy”. Stadion – była to miara odległości licząca około 185 m. od Jerozolimy, 19#J 11,45; J 12,9‐11.17‐19wiele osób z tego miasta przychodziło do Marty i Marii, by pocieszyć je po utracie krewnego. 20#Łk 10,38‐42Kiedy zaś Marta usłyszała, że także Jezus zmierza w ich kierunku, wybiegła Mu naprzeciw. Nic nie powiedziała nawet Marii, która pozostała w domu. 21#J 3,32; J 11,32Gdy dotarła do Jezusa, załkała:

— PANIE, gdybyś tu był, mój kuzyn by nie umarł. 22#Mk 11,24; J 16,30Wiem jednak, że gdybyś nawet teraz poprosił Boga o coś w tej sprawie, On da Ci wszystko!

23 # J 2,19; J 5,28‐29; Dz 24,15; Flp 3,21; 1 Tes 4,14 Wtedy Jezus rzekł do niej:

— Twój krewny zmartwychwstanie!

24 # Łk 14,14; J 5,29; J 6,40 A Marta na to:

— Wiem, że zmartwychwstanie, jak wszyscy, w Dniu Ostatecznym.

25 # J 3,35‐36; J 6,39‐40; J 14,6; Kol 3,4; 1 J 5,10‐11 Lecz Jezus na to:

— JA JESTEM Zmartwychwstaniem i Życiem! Jeśli ktoś trwa we mnie, to choćby jego ciało fizycznie obumarło, on sam otrzyma odwieczne i nieskończone Życie! 26#J 5,24; J 8,51; 1 J 3,14Nikt bowiem z tych, którzy prawdziwie narodzili się z Boga i wytrwali w ufności do mnie, nie zginie na wieki! Czy ufasz mi?

27 # Mt 16,16; J 1,9‐10; J 6,14.69 A Marta odpowiedziała:

— O tak, PANIE! Ufam, że jesteś Mesjaszem, Synem Boga, który przyszedł na ten świat!

28Po tych słowach wróciła do domu i na osobności powiedziała swej siostrze Marii:

— Nauczyciel jest tutaj i wzywa ciebie.

29Ta, gdy tylko to usłyszała, natychmiast zerwała się i co sił pobiegła do Niego. 30#J 11,20Jezus czekał na nią przed wsią, w miejscu, w którym spotkał Martę. 31W tym czasie w domu sióstr przebywało wiele osób z Judei, które przyszły do nich z pocieszeniem. Gdy ludzie ci zobaczyli, że Maria wstaje i wybiega, natychmiast pobiegli za nią, przekonani, że udaje się do grobu, by dalej tam opłakiwać krewnego.

Siódmy znak chwały Jezusa – wskrzeszenie Łazarza

(Mt 26,1‐5; Mk 14,1‐2; Łk 22,1‐2)

32 # J 11,21 Tymczasem Maria dobiegła do miejsca, w którym Jezus czekał na nią. Padając Mu do stóp, powiedziała:

— PANIE, gdybyś tu był, mój kuzyn by nie umarł!

33 # J 11,38 Mówiąc to, Maria zalewała się łzami rozpaczy. Płakali także ci, którzy z nią przybyli. Widok ten dość mocno zirytował#Gr. embrimaomai – greckie słowo oznaczające nawet „zapłonięcie gniewem”. Reakcja Jezusa może zaskakiwać. Jeśli jednak zauważymy, że był to wynik Jego duchowego rozumienia sytuacji, to staje się ona bardziej zrozumiała. Zgromadzeni tam ludzie byli skoncentrowani na zmarłym człowieku, a nie na Dawcy Życia, który właśnie przybył. Oni powitali Go z żalem, a nie z nadzieją. Jezusa i wzburzył#Gr. etaraksen – forma czasownika tarasso, który opisuje wzburzenie. W filozofii greckiej istniała koncepcja postawy życiowej zwanej atarasso (typowej dla stoików), cechującej się zachowaniem spokoju w każdej sytuacji, bez względu na wszystko. Tu mamy świadectwo, że Jezus nie hołdował tej zasadzie. Go wewnętrznie. 34Zapytał więc:

— Gdzie go złożyliście?

A oni rzekli:

— Chodź, PANIE, z nami, to Ci pokażemy!

35Wtedy łza zakręciła się w oku#Gr. dakryo – słowo to nie oznacza ani szlochu, ani płaczu, jak to tłumaczą inni, a jedynie „zakręcenie się łzy w oku”. Płacz (szloch, lament) to po grecku klaio, a tego słowa nie użyto w tym miejscu. Jezusa. 36A przybysze z Judei, widząc to, stwierdzili:

— Musiał go bardzo kochać#Gr. fileo. Użycie czasownika fileo wskazuje, że ludzie wiedzieli, iż Jezus przyjaźnił się z Łazarzem. Jednak kontekst, a szczególnie fakt, że Jezus opóźnił przyjście, aby objawić swą Boską chwałę i moc nad śmiercią, wcale nie uzasadniają wniosku, iż łza zakręciła się w Jego oku z powodu Łazarza. Spowodował ją raczej duchowy stan zebranych tam ludzi. Wskrzeszenie zmarłego było planem Jezusa, który nosił w sercu od wielu dni. Dlatego sytuacja Łazarza raczej nie poruszyła Go szczególnie..

37 # J 9,6‐7 Oczywiście byli i tacy, którzy szeptali:

— Skoro ślepcowi potrafił otworzyć oczy, dlaczego nie sprawił, by Łazarz nie umarł?!

38Jezus usłyszał, co ci ostatni mówili między sobą, i znów wzburzył#Gr. embrimaomai. się wewnętrznie. W końcu dotarli do grobowca wykutego w skale. Wejście do niego było zasunięte kamieniem. 39#J 11,17Tam im nakazał:

— Odsuńcie głaz!

Na to krewna zmarłego Marta rzekła:

— Ależ, PANIE... Ciało z pewnością już cuchnie! Spoczywa tu przecież od czterech dni#Zwłoka w przybyciu na miejsce była znaczna. Najwyraźniej Jezus chciał, aby ludzie mieli pewność co do śmierci Łazarza.!

40Lecz Jezus tak jej odparł:

— Czyżbym ci nie powiedział, że jeśli wytrwasz w ufności do mnie, ujrzysz Bożą chwałę?

41 # Mt 11,25; Mt 14,19; J 17,1 Wtedy ludzie odsunęli kamień, a Jezus, wznosząc oczy ku górze, tak rzekł:

— Abba, Kochany Ojcze # Chociaż w greckim tekście NT nie ma tu słowa Abba, to jednak wiemy, że Jezus, który mówił po aramejsku, tak właśnie zwracał się do Ojca w Niebiosach (zob. Mk 14,36; por. Rz 8,15; Ga 4,6). Abba (pol. „Tato”, „Tatusiu”) jest czułym słowem, którym dzieci żydowskie zwracają się do swych ukochanych ojców. Słowem tym również uczniowie określali swych ukochanych mistrzów. , dziękuję Ci za to, że mnie wysłuchałeś! 42#J 1,1; J 12,30Ja wiem, że Ty zawsze mnie wysłuchujesz, lecz teraz głośno to wypowiadam, z uwagi na lud tutaj zebrany, aby uwierzyli, że to Ty mnie posłałeś!

43 # Łk 7,14; J 5,27‐29 Po tych słowach zawołał donośnym głosem:

— Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!

44I zmarły pojawił się na zewnątrz grobowca, choć jego ręce i nogi były nadal obwiązane płótnami pogrzebowymi#W kulturze semickiej zmarłych obwiązywano płóciennymi taśmami pogrzebowymi (rodzajem szerokich bandaży), które przekładano specjalnymi mieszankami mirry i aloesu. W podobny sposób Józef z Arymatei oraz Nikodem opatrzyli ciało Jezusa, zanim złożyli je w skalnym grobowcu., a głowa owinięta chustą. Wówczas Jezus polecił:

— Zdejmijcie z niego te płótna, by mógł swobodnie się poruszać!

45 # Łk 16,31; J 10,42; J 12,42 Większość z tych, którzy przybyli z Judei, by odwiedzić Marię, po zobaczeniu, co się wydarzyło, uwierzyło, że Jezus jest Mesjaszem. 46Niektórzy z nich pobiegli do faryzeuszy opowiedzieć, czego dokonał Jezus.

47 # Mt 26,3‐5 W tej sytuacji arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i tak razem deliberowali:

— Co robić?! Faktem jest, że człowiek ten dokonuje wielkich cudów. 48Jeśli jednak nie powstrzymamy go, wszyscy uwierzą, że jest on Mesjaszem, a wówczas wybuchnie rewolta#Zadziwiające jest to, że starszyzna żydowska w obliczu absolutnego cudu nie była gotowa uznać Mesjasza w Chrystusie, ale dalej troszczyła się o własne interesy w perspektywie narodowo‐politycznej.. Wtedy przyjdą Rzymianie#Judea stanowiła wówczas część imperium rzymskiego. Rozruchy polityczne wśród Żydów mogły spowodować zbrojną akcję Rzymian. Ta uwaga wyraźnie potwierdza, że nadzieje mesjańskie wśród Żydów miały charakter narodowo‐polityczny.

i zabiorą nam to, co mamy najcenniejsze#Przedstawiciele elit religijnych wyraźnie tu okazali, że w ich myśleniu Bóg nie był najważniejszy. Istotniejsze dla nich były: (a) korzyści, jakie czerpali z podtrzymywania istniejącego systemu religijnego, oraz (b) interesy narodowe, których pielęgnowanie pomagało im w utrzymywaniu swej pozycji społecznej. Zgodnie z Bożym planem zarówno świątynia w Jerozolimie, jak i sam naród Izraela miały należeć do Boga. Wypowiedzi kapłanów zdradziły rzecz niebywałą: w swym myśleniu zawłaszczali to, co należało do Boga. W ten sposób, zamiast służyć Najwyższemu, hołdowali własnemu interesowi ubranemu w szaty zorganizowanej religii. Opłakane skutki takiego myślenia widać nie tylko w ich własnym podsumowaniu swej służby, jakie znajdujemy w J 7,49, ale także w historii. Około 40 lat później świątynia w Jerozolimie została doszczętnie zburzona i spalona. Dramat miasta został opisany przez historyka Józefa Flawiusza w jego Dawnych dziejach Izraela i w Wojnie żydowskiej. Po następnych 60 latach wielka liczba Żydów została albo wymordowana, albo wywieziona do Rzymu w charakterze niewolników. Stało się to wskutek rozgromienia powstania Bar‐Kochby przez rzymskiego generała Juliusza Sewerusa. Od roku 135 n.e. Żydzi mieli zakaz przebywania w Jerozolimie (z wyjątkiem święta Tisza be‐Aw upamiętniającego zburzenie pierwszej i drugiej świątyni). Jerozolima została przemianowana na Aelia Capitolina, a Judea na Syria Palaestina. Tak zaczął się dwutysiącletni okres utraty świątyni, ziemi i ludu, czego tak mocno obawiali się żydowscy przywódcy.: świątynię i naród.

49 # Mt 26,3; Łk 3,2; J 18,13 Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który tego roku pełnił obowiązki arcykapłana, tak przemówił:

— Czyżbyście niczego nie rozumieli? 50#J 18,13‐14Lepiej będzie, jeśli jeden człowiek poniesie śmierć, niż miałaby ona pochłonąć cały lud#Gr. laos – lud.!

51 # Rdz 50,20 Nie wypowiedział jednak tego sam z siebie, lecz jako urzędujący arcykapłan wyrzekł proroctwo#Nie każdy człowiek, który wypowiada proroctwo, jest Bożym sługą. Do zakomunikowania swojej opinii Bóg może użyć kogokolwiek – zarówno osła, jak to miało miejsce w wypadku proroka Balaama, jak i swego wroga, którym bez wątpienia był Kajfasz. pokazujące, że Jezus umrze zarówno za Żydów#Gr. ethnos – naród., 52#J 4,42; J 10,16; 1 J 2,2jak i za nie‐Żydów, aby wszystkie Boże dzieci, rozproszone w świecie, zostały w Chrystusie razem zgromadzone#Jak to później wielokrotnie wyjaśniał Apostoł Paweł, w Chrystusie wszyscy ludzie, niezależnie od swego etnicznego pochodzenia (a więc zarówno Żydzi, jak i nie‐Żydzi), którzy złożyli w Nim swoją nadzieję, zostali ustanowieni jednością i jako jedno, nowe stworzenie razem stanowią jeden żywy organizm: Ciało Chrystusa. Apostoł pisze o tym na przykład w Ga 3,26‐29 czy w Ef 2,13‐16. W 1 Kor 12,27 naucza wyraźnie wierzących z Koryntu, że razem stanowią Ciało Chrystusa na Ziemi.. 53#Mt 12,14; Mt 26,4; J 5,18Tego dnia zdecydowali, że zabiją Jezusa.

54 # J 7,1 Z uwagi na zaistniałą sytuację Jezus przestał jawnie nauczać elity religijne i udał się do miejscowości o nazwie Efraim#Prawdopodobnie chodzi o arabską miejscowość zwaną też Efron (arab. Et‐Taijibe lub Bet‐Leafra), znajdującą się w Transjordanii (dawne tereny Efraima), czyli w innym rejonie administracyjnym, który był położony daleko od Jerozolimy, a więc i od władzy tamtejszych arcykapłanów., która znajdowała się na skraju pustyni. Tam przez pewien czas przebywał tylko z uczniami.

Powrót Jezusa do Jerozolimy na ostatnią Paschę

(Mt 21,1‐17; Mt 26,1‐13; Mk 11,1‐11; Mk 14,1‐9; Łk 19,28‐38)

55 # 2 Krn 30,17‐20 Gdy zbliżała się kolejna żydowska Pascha, mnóstwo osób z różnych zakątków Judei i Galilei przybywało do Jerozolimy, by poddać się oczyszczeniu#Chodziło o uzyskanie czystości obrzędowej przez rytualne obmycia i ofiary.. 56Wielu z nich pragnęło zobaczyć Jezusa. Schodząc się do świątyni, tak rozprawiali:

— Jak myślicie, czy On przybędzie na święto?

57Tymczasem arcykapłani i faryzeusze ogłosili#Był to swoisty „list gończy”, który mógł być połączony z nagrodą w wysokości nawet 40 srebrnych monet., że każdy, kto dysponowałby informacjami o miejscu pobytu Jezusa, ma im o tym donieść. Chcieli bowiem Go pojmać.

Выбрано:

Jana 11: NT NPD

Выделить

Копировать