Известные библейские стихи из Lúcas 11

Поделиться

Ar a naḋḃarsin, más eól dáoiḃsi air mbeiṫ go holc, tioḋluice maiṫe do ṫaḃairt da ḃur gcloinn, an é naċ mó ná sin ḃéaras ḃur naṫairse ó neaṁ an Spiorad Náoṁ don during íarrfas air é?

Agus a deirimsi riḃ, Iarraiḋ, agus do ḃéarṫar ḋáoiḃ; lorgairiġ, agus do ġeaḃṫáoi; buailiḋ an doras, agus oisgéoltar ḋáoiḃ.

Oír giḋ bé iárras glacaiḋ sé; agus giḋ bé do ní lorgaireaċd do ġeiḃ sé; agus oísgéoltar don té ḃúaileas an doras.

Agus a duḃairt seision ríu, A núair do ḋéantáoi urnuiġe, abraiḋ, Ar naṫair atá ar neaṁ, naoṁṫar hainin. Tigeaḋ do rioġaċd. Déantar do ṫoil, ar an talaṁ, mar atá ar neaṁ.

Agus maiṫ ḋuinn ar bpeacaiġ; óir maiṫmídne da gaċ áon air a ḃfuil fiaċa aguinn. Agus na leíg sinn a ccaṫuġaḋ; aċd soar inn ó olc.

Ar narán laéṫeaṁuil taḃair ḋúinn gaċ láoi.

A sí an tsúil solus an ċuirp: ar a naḋḃarsin a núair ḃias do ṡúil glan, biáiḋ do ċorp uile soillseaċ; aċd dá raiḃ do ṡúil go holc, biáiḋ do ċorp mar an gcéadna dorċa.

Ní lasann duine ar biṫ coinneall, ċum a cur a ḃfolaċ, nó faoi ḃaiseúl, aċd a gcoinnleóir, ionnus go ḃfaiċfidis an dream ṫig a sdeaċ an solus.