Известные библейские стихи из Eoin 11

Поделиться

Duḃairt Íosa léi: Is mise an eiséirġe, agus an ḃeaṫa: an té a ċreideas ionnam-sa, dá ḃfaġaḋ sé bás féin, béiḋ sé beo: Agus gaċ aoinneaċ atá beo, agus a ċreideas ionnam-sa, ní ḟuiġiḋ sé bás a ċoiḋċe. An gcreideann tú seo?

Deir Íosa léi: Nár ḋuḃairt mé leat, má ċreideann tú, go ḃfeicfiḋ tú glóir Dé?

Agus ġoil Íosa.

Agus nuair a ċuala Íosa sin duḃaírt sé leo: Ní ċun báiṡ an tinneas seo, aċt ċun glóire Dé, ionnas go ḃfaġaḋ Mac Dé glóir tríd.

Nuair a duḃairt sé sin, scairt sé de ġuṫ árd: A Lasair, tar amaċ. Agus ar an ḃomaite ṫáinic an té a ḃí marḃ amaċ, na cosa agus na láṁa ceangailte aige le h-éadaiġe báis, agus ḃí a aġaiḋ ceangailte le h-éadaċ láṁ. Duḃairt Íosa leo: Scaoiligiḋ é, agus leigigiḋ dó imṫeaċt.

Ar an aḋḃar sin, tig Íosa, agus é arís ag osnaiġil ann féin, go dtí an tuamba: agus ba uaṁaċ é: agus ḃí cloċ curṫa ós a cionn.

Duḃairt sé na neiṫe seo, agus ina ḋiaiḋ sin, duḃairt sé leo: Tá ár gcaraid Lasair ina ċodlaḋ: aċt tá mé ag dul ċun é ṁusclaḋ as a ċodlaḋ.