Jonasz. Najoporniejszy prorok BożyPrzykład

PRZYPOMNIENIE O POKUCIE

I mieszkańcy Niniwy uwierzyli Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory, od największego z nich aż do najmniejszego. Doszła bowiem ta sprawa do króla Niniwy i powstał z tronu, i zdjął z siebie płaszcz, po czym oblekł się w wór i siedział w popiele (Jon 3:5-6).

Czy wyobrażacie sobie prezydenta lub premiera biorącego udział w ogólnokrajowej audycji, w której wzywa naród do zaprzestania brutalnych czynów, odwrócenia się od zła i szukania Bożego miłosierdzia, aby Bóg mógł przyjść i ocalić ich od Jego sądu? To właśnie wydarzyło się w Niniwie na oczach Jonasza.

To dość niezwykłe, że mieszkańcy Niniwy uwierzyli Bogu tak szybko i całkowicie. Kiedy słuchali ostrzeżenia Jonasza o nadchodzącym sądzie, ich reakcja była powszechna i płynąca z głębi serca, o czym świadczyła ich skrucha i zmiana stroju. Ta publiczna reakcja towarzyszyła odpowiedzi samego króla, który zastąpił swoje królewskie szaty worem; zmienił też miejsce, zamieniając swój tron na siedzenie w prochu; ogłaszając pokutę.

Kontrastuje to z sytuacją wielu ludzi żyjących w czasach Jezusa, a być może i naszych. Jak nauczał sam Jezus, mieszkańcy Niniwy „nawrócili się na kazanie Jonasza”, podczas gdy niezliczone rzesze ludzi, z którymi rozmawiał, odmówiły uznania, że ogłoszono, iż nadejdzie „coś większego niż Jonasz” – mianowicie Chrystus (Łk 11:32). Odrzucili to, co pojął król Niniwy, kiedy powiedział: „Niech każdy się odwróci od swojej złej drogi […] Kto wie, czy Bóg się nie odwróci i nie pożałuje, i nie odstąpi od zapalczywości swego gniewu, abyśmy nie zginęli” (Jon 3:8-9). Uznał, że pokuta mieszkańców Niniwy niekoniecznie sprawi, że Bóg będzie wyrozumiały w swojej reakcji. Nadal nie był pewien, czy ich przemianie będzie towarzyszyć zmiana Bożej decyzji.

Jest to dla nas przypomnienie, że nawet skruszeni nie mają powodu, by oczekiwać przyjęcia przez Boga. Pozostają zdani wyłącznie na łaskę Bożą. Pokuta jest konieczna do przebaczenia, jednak mimo niej nie zasługujemy na przebaczenie. Podobnie jak syn marnotrawny, osoba z autentycznie skruszonym sercem mówi: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i względem ciebie; I nie jestem już godny nazywać się twoim synem” (Łk 15:18-19). Pokuta zaczyna się od uznania, że naprawdę zasługujemy na Boży sąd i od wyznania naszej rozpaczliwej potrzeby Bożego miłosierdzia.

Ponieważ „ktoś więcej niż Jonasz” [Łk 11, 32] jest teraz tutaj, możemy żyć świadomością, że pokuta zawsze spotka się z przebaczeniem, „każdy bowiem, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony” (Rz 10:13). Ale powinniśmy nauczyć się od tego pogańskiego króla, że nie możemy manipulować ręką Boga za pomocą naszej skruchy lub posłuszeństwa, i że prawdziwa pokuta płynie z głębi serca oraz zawsze wiąże się ze zmianą postawy i zachowania. Jest to nauka, której musimy słuchać każdego dnia chrześcijańskiego życia – ponieważ, jak powiedział Marcin Luter: „Gdy Pan i Mistrz nasz Jezus Chrystus powiada: «Pokutujcie», to chce, aby całe życie wiernych było nieustanna pokutą” [teza 1].

Pytania do refleksji:

• w jaki sposób Bóg wzywa mnie do zmiany myślenia?
• jak Bóg zmienia priorytety mojego serca, to co kocham?
• do jakich działań wzywa mnie dziś Bóg?