Oddając wszystko i otrzymując to wszystko z powrotemPrzykład

Nieprzemijające dziedzictwo

Pytania, jakie zadajemy są różne na różnych etapach życia. W wieku dwudziestu lat zwykle pytamy: „Za kogo wyjdę za mąż / z kim się ożenię i jaka będzie moja kariera?”. W wieku trzydziestu lat zaczynamy pytać: „Jak mogę ugruntować swoją karierę i jak potoczą się losy moich dzieci?”

W wieku czterdziestu lat zaczynamy pytać, „Czy o takiej pracy marzyłem, i dlaczego to życie jest takie trudne?”. Kiedy osiągamy pięćdziesiąty rok życia, zaczynamy rozmyślać nad przeszłością i przyszłością, „Dlaczego tak potoczyło się moje życie, i co istotnego mogę zrobić w ciągu następnych 25 lat swojego życia?”

Po sześćdziesiątce zadajemy sobie prostsze pytania, „Czy moje zdrowie dotrzyma mi kroku i czy doczekam jeszcze wnuków?” Po siedemdziesiątce naprawdę zaczynamy spoglądać wstecz i pytać: „Czy to wszystko było warte zachodu, albo czy ktokolwiek będzie pamiętał?”.

W wieku osiemdziesięciu lat nasz dobytek prawdopodobnie nie będzie już wydawał się taki powabny. Z drugiej strony będą nas bardziej cieszyć sprawy niematerialne, takie jak:

• Telefon od przyjaciela
• Dotyk ręki współmałżonka
• Cichy spacer połączony z obserwacją Bożego stworzenia
• Obecność naszych dzieci
• Beztroski śmiech wnucząt

Śmieszną rzeczą, jeśli chodzi o nasze życiowe pytania jest to, że te, które zadajemy na końcu, są tymi, od których powinniśmy zacząć. Trudno jest stworzyć sensowne życie, nie biorąc pod uwagę jego końca: Co jest naszą nadzieją, o czym marzymy dla naszego życia, naszej rodziny, naszych dzieci?

Mam nadzieję, że niektóre z pytań, które odkładamy na później – o naszą śmiertelność, o nasze poczucie sensu i sukcesu – możemy zacząć zadawać już teraz. A wtedy okaże się, że nie chodzi nam o rzeczy przemijające, ale o trwałe dziedzictwo.

Wniosek: Czym jest dla ciebie sukces? Czy na koniec twojego życia sukces będzie miał inne znaczenie?