Oddając wszystko i otrzymując to wszystko z powrotemPrzykład

Podróż ku szczodrości

U podstaw każdego pełnego sensu życia i każdej spuścizny musi leżeć wizja szczodrości, zrozumienia tego, co to znaczy być błogosławieństwem dla innych. Wartość dawania kościołowi, na misję, ludziom, musi być najpierw kształtowana, a następnie uczona tak, aby następne pokolenie przyjęło szczodrość za swoje powołanie. Gdy dana osoba przyjmie ideę, jaką jest szczodrość za swoją własną, znacznie łatwiej będzie jej zrozumieć odpowiedzialność, jaka się z nią wiąże.

W swojej własnej podróży odkryłem, że wyczucie czasu szczodrości mówi o sercu, jakie mamy dla Boga. Ten krok polegający na wypisaniu czeku lub naciśnięciu przycisku „przekaż darowiznę” w internecie może wydawać się odstraszający. Ale wszystko sprowadza się do zaufania. Czy naprawdę ufam, że Bóg jest tym samym Bogiem, który powstrzymał rękę Abrahama przed zabiciem swego syna i w zaroślach przygotował dla niego baranka na ofiarę? Jeśli moja odpowiedź brzmi „tak”, to pociąga to za sobą konsekwencje. Również te dobre.

Oznacza to, że w konsekwencji Bożej wierności w zaopatrywaniu naszych potrzeb mogę czerpać radość z dawania nawet w trudnych czasach. Często Bóg po prostu chce, abyśmy zrobili pierwszy krok. Może to być tak proste, jak poczynienie planu wyjścia z długów lub planu wsparcia rodziny misjonarskiej przez dekadę. To pierwszy krok. Przekonałem się, że kiedy już się zadeklarujemy, Bóg szybko objawia się w tym przedsięwzięciu.

Nieważne czy dajemy z nadmiaru bogactwa, czy ze skromnych możliwości. Bóg nie może się doczekać, aż zaczniemy czerpać z radości dawania. Musimy Mu tylko zaufać i zrobić ten pierwszy krok.

Wniosek: Czy miałeś w życiu takie chwile, kiedy wiedziałeś, że Bóg chce, abyś zrobił coś trudnego, co wymagało ogromnej wiary? Podjąłeś się tego? A może żałowałeś, że tego nie zrobiłeś?