Człowiek na środkowym krzyżu: siedmiodniowy wielkanocny plan czytaniaPrzykład

CAŁKOWITA CIEMNOŚĆ

„Była wówczas mniej więcej dwunasta w południe. Aż do piętnastej całą ziemię ogarniał mrok ze względu na zaćmione słońce. Zasłona przybytku rozdarła się na dwoje.” Łukasza 23:44-45

Po ukrzyżowaniu Jezusa, około południa, ziemia została pochłonięta przez ciemność. Wyobraź sobie, jakie to musiało być niepokojące! Niespodziewanie ludzie poczuli się bardziej bezbronni i zatrwożeni. Być może niektórzy z nich byli obecni przy aresztowaniu Jezusa i pamiętali, że ostrzegał On: „to jest wasza godzina i czas władzy ciemności” (Łukasza 22:53). Ale większość prawdopodobnie mówiła do siebie nawzajem: o co chodzi z tą ciemnością? Ciekawe, dlaczego to się dzieje?

W pewnym sensie znali odpowiedź na to pytanie. Śmierć Jezusa nastąpiła podczas obchodów Paschy w Jerozolimie – uroczystości, która odbywała się corocznie od setek lat. W tym czasie Żydzi przypominali sobie, że ostatnią plagą zesłaną przez Boga na Egipt przed przybyciem anioła śmierci i śmiercią pierworodnych synów była ciemność nad całą ziemią. Przypominali sobie, że po ciemności przyszła śmierć: że tylko ci, którzy byli chronieni krwią baranka paschalnego, obudzili się rano i znaleźli swoich pierworodnych wciąż przy życiu. A teraz, tutaj, w większym exodusie zapowiedzianym przez poprzedni, ciemność wyprzedziła śmierć Chrystusa, który był i jest doskonałym Barankiem Paschalnym.

To jako Nosiciel Grzechu – jako doskonały, nieskazitelny Baranek – Jezus wszedł w obecność bezgrzesznego Boga. Co więcej, nie niósł ze sobą żadnej zastępczej ofiary poza sobą. Przed tym momentem w historii, aby wejść do świętego miejsca obecności Boga w świątyni w Jerozolimie, najwyższy kapłan musiał złożyć ofiarę za swój własny grzech, a następnie złożyć ofiarę za grzechy tych, których reprezentował. Ale ten Arcykapłan wszedł do niebiańskiej obecności świętego Boga, nie niosąc nic. Dlaczego? Ponieważ On sam nie potrzebował ofiary, bo był doskonały, bezgrzeszny; a jednak On sam był ofiarą. Jezus był Barankiem. Nie było niczego innego co mógłby zanieść i czego nie powinien zanosić. Jak pisze Piotr: „On sam w swoim ciele zaniósł nasze grzechy na krzyż, abyśmy martwi dla grzechów, żyli dla sprawiedliwości — Jego sińcami zostaliście uleczeni” (1 Piotra 2:24).

Tak więc ciemność Bożego sądu nie miała ostatniego słowa. Ponieważ Jezus stał się grzechem, ponosząc pełnię Bożego gniewu, możemy zostać przeniesieni do Bożego królestwa, „w swoje zachwycające światło” (1 Piotra 2:9). Nic innego na całym świecie nie pokazuje, jak prawdziwa jest Boża miłość do grzeszników i jak prawdziwy jest nasz grzech dla Boga.

Zakryło słońce blasku wdzięk,
Zakryło grubą ćmą,
Gdy Pan ostatni wydał jęk,
Oddając duszę Swą.[1].

• W jaki sposób Bóg wzywa mnie do myślenia w inny sposób?
• Jak Bóg porządkuje pożądania mojego serca?
• Do czego Bóg mnie dzisiaj wzywa?

[1] Isaac Watts, „Alas, and Did My Savior Bleed?” („O, mów, czy krew swą przelał Pan” przyp. tłum) (1707)