Ewangelia według św. PawłaPrzykład

Jak chrześcijanie powinni głosić światu Dobrą Nowinę?

W nauczaniu Chrystusa i apostołów ewangelia zawsze była akcentowana donośnym wezwaniem do pokuty i wiary. Ale nie jest to tylko wezwanie do dobrego zachowania. Nie jest to liturgia ceremonii religijnych i sakramentów. Nie jest to apel o poczucie własnej wartości i godność człowieka. Nie jest to manifest dla wojowników kultury ani okrzyk bojowy dla politycznych fanatyków.

Nie jest to nakaz ziemskiego panowania. Nie jest to wyrafinowana filozofia moralna, która stara się zyskać podziw i aprobatę światowej elity intelektualnej ani wykład o złu podziałów kulturowych i rasowych. Nie jest to apel o „sprawiedliwość społeczną”. Nie jest to rozprawa na temat kwestii płci ani recepta na „odkupienie kultury”. Wszystkie one są odstępstwami lub przeszkodami dla prawdziwej ewangelii, jaką głosił Paweł.

Krzyż Jezusa Chrystusa jest podsumowaniem i centralnym punktem ewangelii według Pawła: „Głosimy Chrystusa ukrzyżowanego. Co do mnie zaś, nie będę się czymkolwiek szczycił, chyba że krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa, na którym świat został dla mnie ukrzyżowany — a ja dla świata”. A w teologii Pawłowej krzyż jest symbolem zadośćuczynienia. „Chrystus ukrzyżowany” to przesłanie o odkupieniu grzeszników.

Jak ważna jest ta prawda i jak ważne jest, aby głoszący trzymał się tematu? Sprowadzanie ewangelii do czegokolwiek innego oznacza odejście od biblijnego chrześcijaństwa. Nauka Pawła nie jest w tym względzie ani trochę dwuznaczna. To definicja tego, co miał na myśli, mówiąc o „swojej ewangelii”. Mówiąc najprościej, ewangelia jest dobrą nowiną dla upadłej ludzkości dotyczącą tego, jak grzechy są odkupione, jak grzesznicy dostępują przebaczenia i jak wierzący są usprawiedliwieni przed Bogiem. A misją Kościoła nie jest zdobycie podziwu świata.

Wielu z najbardziej znanych dzisiejszych strategów ewangelicznych i czołowych praktyków metodologii „misyjnej” wydaje się nie rozumieć tej prostej prawdy. Ciągle zachęcają młodych ewangelików do „angażowania się w kulturę” i podporządkowywania się zasadom poprawności politycznej. Kiedy przekładają tę radę na konkretne, praktyczne plany działania, często okazuje się, że oznacza to niewiele więcej niż próbę podążania za modą — jakby bycie postrzeganym jako fajny było kluczem do skutecznej posługi.

Niczego takiego nie znajdziesz w napomnieniach Pawła do młodych kaznodziejów. Wręcz przeciwnie, Paweł szczerze przyznaje, że ewangelia to „dla Żydów wprawdzie skandal, a dla pogan głupstwo”.