Ewangelia według św. PawłaPrzykład

Jak możemy żyć w zgodzie z Bogiem?

Bez względu na to, do którego tekstu ewangelii się zwrócimy, pojawia się to samo pytanie. Rzeczywiście, nie da się zrozumieć ewangelii bez wcześniejszego rozważenia dylematu ludzkiego upadku — i szczerego uznania wszystkich pozornie niemożliwych barier, jakie grzech stawia między Bogiem a grzesznikiem.

Jeśli wszyscy jesteśmy winni przed Bogiem, bez żadnego usprawiedliwienia dla naszego grzechu, jak ktokolwiek stanie na sądzie? Jeśli sprawiedliwe uczynki nie mogą odkupić naszych złych uczynków, jak jakikolwiek grzesznik mógłby kiedykolwiek zostać zbawiony od winy i niewoli grzechu? Jeśli Bóg wymaga całkowitej doskonałości, a my jesteśmy już nieodwracalnie niedoskonali, jaka jest dla nas nadzieja? Bóg wyraźnie mówi, że „nie usprawiedliwia niegodziwego”; czy to oznacza, że ​​nasze potępienie jest już przesądzone? Jak sprawiedliwy Bóg mógłby usprawiedliwić bezbożnego?

Odpowiedzi na te pytania, które znajdujemy w ewangelii, zdecydowanie sprzeciwiają się jednak głównemu nurtowi opinii publicznej. Każdy system wierzeń kiedykolwiek wymyślony przez ludzki umysł błędnie odpowiada na te kluczowe pytania. W ten czy inny sposób wszystkie religie tego świata (a także wszystkie główne ideologie polityczne i teorie społeczne) nauczają, że ludzie muszą zapracować na sprawiedliwość dla siebie poprzez jakiś system zasług.

Sposoby, za pomocą których starają się to zrobić, są tak różnorodne, jak liczne są bóstwa w panteonie świata. Niektóre kładą nacisk na obrzędy i rytuały. Inne podkreślają wyrzeczenie się siebie i ascezę. Na postmodernistycznym zachodzie ludzie po prostu wymyślają wyimaginowane bóstwo, dla którego grzech nie jest tak naprawdę dużym problemem — myśląc, że ich „dobre” uczynki zostaną wzięte pod uwagę podczas sądu, a ich grzechy zostaną po prostu zignorowane. Wielu ludzi opowiada się też za dżihadem lub innym ekstrawaganckim wyrazem fanatyzmu.

Jedną z najbardziej krystalicznie jasnych nauk Biblii jest to, że ​​nikt nie zyskuje łaski Bożej poprzez własny wysiłek — a już na pewno nie ci, którzy sami identyfikują się jako sprawiedliwi. Prawdziwi wierzący są zjednoczeni z Chrystusem „przez wiarę”, a zatem oni również są „w Chrystusie”. Na tej podstawie Bóg ich akceptuje i im błogosławi. W ten sposób „usprawiedliwia bezbożnych”.

Ten sam, który dał prawo, które nas potępia, dostarcza również sprawiedliwości potrzebnej do naszego zbawienia. I to jest jedyna zasługa, której potrzebujemy, aby mieć prawo stanąć przed Nim.