Śmielej: spojrzenie na zuchwałą wiarę niedoskonałych ludziPrzykład

Dzień 5: Natan

Przypominasz sobie Dawida, o jakim wczoraj czytaliśmy? Był wielkim człowiekiem. Za wyjątkiem sytuacji, gdy taki nie był. Dawid dokonał wielu godnych podziwu czynów, np. uznał Bożą decyzję, gdy wybrał go na króla i cierpliwe czekał aż się to stanie (odczekał aż panowanie Saula dobiegnie końca, zamiast siłą zajmować tron, nie czekając na Boży czas). Ale Dawid popełnił także kilka poważnych błędów. Najbardziej znaczącym było dopuszczenie się oszustwa z żoną innego mężczyzny, a potem zlecenie wystawienia tego mężczyzny w bitwie na śmierć, kiedy to, w gruncie rzeczy, popełnił morderstwo próbując ukryć swój grzech. Ale Dawid był wówczas królem, więc kto miał go za to pociągnąć do odpowiedzialności? Kto mógł oskarżyć króla o morderstwo i samemu nie zostać zamordowanym?

I w tym momencie na scenę wchodzi Natan, prorok. Zadaniem Natana, jako proroka, było przemawianie do ludzi w imieniu Boga. Ale Natan był też człowiekiem. Jeśli czyta się dalej Księgi Królewskie i Kronik, to widać, że mówienie w imieniu Boga nie oznaczało, że królowie nie próbowaliby cię zabić, gdyby nie spodobało się im to, co Bóg powiedział przez ciebie. Zatem Natan był w trudniej sytuacji, ale mimo wszystko z odwagą okazał posłuszeństwo Bogu i poszedł skonfrontować się z Dawidem. Sposób, w jaki to zrobił, można określić, jako genialny (i prawdopodobnie pochodzący prosto od Boga). Natan wiedział, że Dawid będzie zły (w końcu, kto nie byłby zły, będąc ganionym?), jednak znalazł sprytny sposób, by gniew Dawida skierować wprost na jego własny grzech. Opowiedział Dawidowi historię, którą czytamy dzisiaj w Piśmie Świętym. Dawid tak się rozzłościł na bogatego męża z tej historii za to, jak potraktował biedaka, że rozkazał go zabić. A wówczas Natan skwitował go stwierdzeniem “Ty jesteś tym mężem”.

Wyobraź sobie, jak musiał czuć się wówczas Natan, ile razy musiał ćwiczyć swoją opowieść i wyobrażać sobie, jak to się może skończyć. Pewnie był podenerwowany, jeśli nie przerażony. Jednak czy się zawahał, gdy nadszedł ten moment? Czy musiał wziąć przedtem głęboki wdech? Wiemy tylko, że poszedł i to powiedział. Zganił Dawida nie zważając na jego pozycję i jego możliwą reakcję. Na szczęście dla Natana i na plus dla Dawida – Dawid przyznał się do winy.

W tym momencie zmienił się ton rozmowy. Reakcją Natana na uniżenie się Dawida, jego poczucie odpowiedzialności i wyznanie winy było współczucie. Natan po prostu przekazywał Dawidowi wiadomość, jaka jest Boża odpowiedź, ale też po wyznaniu grzechu i pokucie Dawida, przypomniał mu: “Pan przebaczył twój grzech”. Dawid, co prawda, musiał żyć z konsekwencjami swoich czynów, ale Bóg przebaczył mu jego winy. Zatem nieważne, po której stronie się znajdziesz — osoby ganionej czy ganiącej kogoś —możesz śmiało zmierzyć się z lękiem lub konsekwencjami, bo “Pan przebaczył twój grzech”.

Pytania do refleksji/dyskusji:

1. Czy zdarzyło ci się, że musiałeś zganić przyjaciela za skrzywdzenie innej osoby? Jak sobie z tym poradziłeś? Co z tego wynikło? Czy następnym razem zrobiłbyś coś inaczej?

2. Przeczytaj jeszcze raz Księgę Przysłów 25:15. Co sugeruje ten werset w kwestii przeprowadzania trudnych rozmów?

3. Czy zdarzyło ci się kiedyś źle zareagować na wytknięcie ci wady? Jak następnym razem możesz wykazać się odwagą, przyznając się do winy?