Bohaterowie Wielkanocy: Szymon PiotrPrzykład

Nie wiemy, dokąd udał się Piotr po zaparciu się Jezusa. Nie ma go, jak to było w przypadku Jana i Marii, matki Jezusa, u stóp krzyża, gdy Jezus umiera. Ale wiemy, że prawdopodobnie nie wrócił do domu. 

Wiemy, że kilka kolejnych dni musiało być dla Piotra najtrudniejsze. Załamany swoim zachowaniem w noc aresztowania Jezusa i lękający się o to, co przyniesie mu przyszłość, wpatrywał się w otchłań niepewności. Król, od którego oczekiwał ustanowienia Królestwa Bożego i obalenia Rzymian, rozkładał się w użyczonym grobowcu. 

Tyle że, jednak, było inaczej.

Żałosny niedzielny poranek Piotra przerwała nagła wizyta grupy zdyszanych kobiet, z Marią Magdaleną i Marią, matką Jakuba na czele. Ledwie mogły wydobyć z siebie słowa. To, co powiedziały, wydawało się szalone. Nie, właściwie to było szalone. Ciało Jezusa zniknęło? To niemożliwe. Grobowiec był pieczołowicie strzeżony przez rzymską ochronę. Ciężki kamień zagradzał wejście. Aha, i ten mały szczegół, że martwe ciała nie powstają do życia. Ale kobiety mówiły poważnie. I przyniosły wiadomość specjalnie dla Piotra. Marek dokumentuje scenę przy grobie, w której mężczyzna ubrany w białą szatę wzywa Marię: "powiedzcie Jego uczniom oraz Piotrowi” (Mk 16:7).

Oraz Piotrowi. Te dwa słowa sprawiły, że Piotr przetarł zaspane oczy i pobiegł w kierunku jaskini, za którą zapłacił Józef z Arymatei, bogaty dobroczyńca, by w niej pochować Jezusa. Kiedy Piotr przybył, zobaczył to, co przed chwilą widziały kobiety: ziejącą dziurę, odsunięty kamień i, co najbardziej wymowne — złożone płótna, w które po śmierci owinięto ciało Jezusa. 

Historia Piotra osiąga punkt kulminacyjny w scenie malowanej przez Jana: wydarzeniu na plaży, która prawie idealnie pasuje do opisu, jaki Łukasz podaje nam na początku wędrówki Piotra z Jezusem. To nie pomyłka, nie przypadek, że Mistrz zamyka swoje trzy lata z Piotrem tym samym cudem: bezowocny dzień połowu ryb, oporne zarzucenie sieci, by zadowolić Jezusa i łódź przepełniona rybami. 

Chrystus wciąż szuka rybaków ludzi, przywódców, którzy się potykają. Tutaj widzimy niezrównaną, jednostronną miłość Boga. Zawodzimy Go, ale On nie zawodzi nas. Zapominamy o Nim, ale On nie zapomina o nas. Podążamy za innymi miłościami, ale On jest wierny.