Bohaterowie Wielkanocy: Szymon PiotrPrzykład

Ta sama impulsywna wiara, która sprawiła, że Piotra wyskoczył z łodzi i chodził po wodzie, potwierdzając tym boskość Jezusa, była tą samą wiarą, która trzymała Piotra blisko, gdy inni uciekli. Zatem Piotr stoi na dziedzińcu przy ognisku, prawdopodobnie trochę zdenerwowany. Jest ciemno, więc ma nadzieję pozostać niezauważonym. Może stara się wyglądać niepozornie, ale nie jest to łatwe. Podchodzi służąca i pyta go: "Jesteś jednym z tych, którzy byli z Jezusem z Nazaretu, prawda?”.  

Możliwe, że próbuje ją uciszyć, aby inni nie usłyszeli i by nie zostać odkrytym, byle zostać w pobliżu. Ale jest rybakiem, a nie szpiegiem. To Piotr, Galilejczyk z silnym akcentem. Dlatego oddala się stamtąd i zatrzymuje przy wejściu. 

Jeden z krewnych sługi, któremu Piotr odciął ucho, mówi: "Czy nie widziałem cię z Nim w ogrodzie?”. W tym momencie kamuflaż Piotra zostaje całkowicie rozszyfrowany. Jest zdemaskowany przed oskarżycielami i wpada w panikę. Chodzi mi o to, że gdyby ktoś twojemu wujowi odciął ucho, to rozpoznał byś faceta, który tak niefortunnie podniósł przeciwko niemu miecz, rozumiesz? Dlatego Piotr ucieka się do języka ludzi morza, sypiąc przekleństwa, a jego stare życie wysuwa się na pierwszy plan. I właśnie w tej chwili prawdy słowa, które Jezus wypowiedział do niego poprzedniej nocy, odbijają się echem i przenikają jego duszę. Kolejne pianie koguta. 

Wszystkie Ewangelie opisują swoje wersje tej historii, ale Łukasz, skrupulatny kronikarz, odnotowuje szczególnie niepokojący szczegół: jakimś sposobem Piotr był w zasięgu wzroku Jezusa. "Pan obrócił się i utkwił w Piotrze wzrok” (Łk 22:61). Możesz wręcz odczytać ból i cierpienie w tych słowach. Kontakt wzrokowy, wyraz udręki na twarzy Jezusa, rozpacz przepełniająca teraz serce Piotra. Ten niegdyś dumny, pewny siebie młody człowiek był całkowicie i bezsprzecznie załamany. Łukasz zapisuje później, że "wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał” (Łk 22:62).

Czy zdarzyło ci się kiedyś gorzko zapłakać? Ja tego doświadczyłem. Spowoduje to prawdziwa konfrontacja z krzyżem Chrystusa, ujawniając naszą pychę i samowystarczalność, grzech, który oczernia nasze dusze. Bez względu na to, czy zbliżysz się do Jezusa z zapisem dokonań i życiem wypełnionym dobroczynnością, czy też ledwo człapiesz, idąc drobnymi krokami i żyjąc w hańbie, Kalwaria cię złamie, a jednocześnie cię podniesie.