Okazywanie empatiiPrzykład

Jezus nie musiał płakać 

Jedną z rzeczy, które sprawiają, że Jezus jest tak niezwykły jest to, że opuścił miejsce całkowicie doskonałe, którym jest Niebo, aby nam usłużyć pomocą. Przyszedł na ziemię jako człowiek i doświadczył każdej trudności, która wiąże się z byciem nim. Mimo tego potrafił wykazywać empatię w stosunku do ludzi, którzy Go otaczali.

Ewangelia Jana rozdział 11 prezentuje nam historię o bliskich przyjaciołach Jezusa. Jezus był wychowywany w serdecznych relacjach z trójką rodzeństwa - Marią, Martą i Łazarzem. W Ewangelii Jana 11:5 jesteśmy informowani o tym, że Jezus bardzo ich kochał. Poza relacją Jezusa z Jego uczniami, ta trójka prawdopodobnie należała do Jego najbliższych przyjaciół. W takim przypadku miałoby sens, że gdy Jezus dowiedział się o chorobie Łazarza, to powinien był szybko do niego przyjść, prawda? Nic z tego. Czekał dwa dni. Te dwa dni złamały serce Marii i Marcie. 

Jezus znał Boży plan i wiedział, co się wydarzy. Wiedział, że końcem choroby Łazarza „nie będzie śmierć” (Ewangelia Jana 11:4 SNP), ale to, że „zbudzi go ze snu” (Ewangelia Jana 11:11 SNP). Jezus nie martwił się tym, że Łazarz był w grobowcu przez cztery dni. On wiedział o wszystkim od początku i w idealnym momencie zadecydował, aby wybrać się do Marii i Marty. Oto wymiana zdań między Marią a Jezusem:

Gdy Maria dotarła tam, gdzie był Jezus, i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg ze słowami: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Jezus, widząc jej łzy oraz łzy Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął głęboko i zapytał: Gdzie go położyliście? Chodź i zobacz, Panie — odpowiedzieli. Jezus zapłakał. Ewangelia Jana 11:32-35 SNP

Jezus zapłakał. Jest to najkrótszy fragment w całej Biblii, który mówi nam, jaki jest nasz Zbawiciel. Potwierdza, że Jezus był w pełni Bogiem, jak i człowiekiem. Wiedział, że Łazarz nie pozostanie martwy, a życie tych, którzy za Nim szli zostanie przez tę sytuację kompletnie odmienione. Płakał, gdyż współodczuwał ich ból i Jego samego to bolało. 

Czasami jesteśmy świadkami różnych trudnych sytuacji życiowych. Widzimy, jak ktoś się zmaga, ale jesteśmy przekonani, że ta sytuacja wyjdzie mu na dobre. Może się to odnosić do znajomego, któremu pomagamy lub dziecka, które wychowujemy. Widzimy szerszą perspektywę tego, a nawet wiemy, jak to się skończy. Jednak w takich momentach, zamiast podejmować działania ku polepszeniu sytuacji, powinniśmy chociażby na chwilę połączyć się z tą osobą w tym, co przechodzi. Tak czynił nasz Zbawiciel. 

Empatia wnosi tchnienie życia w uzdrawianie ludzi. Bądźmy tchnieniem nadziei dla kogoś, kto po prostu potrzebuje, aby zostać dostrzeżonym w swojej trudnej sytuacji.