Rodzic niedoskonałyPrzykład

Najpierw relacja 

W Liście do Rzymian 3:23 Apostoł Paweł pisze: „wszyscy zgrzeszyli i są pozbawieni Bożej chwały". Oznacza to, że każdy z nas, włączając w to nasze dzieci, popełnia błędy. Czasami konsekwencje owych błędów są bardzo poważne, a czasami nie. Podczas gdy naszą rolą, jako rodziców, jest instruować dzieci i prowadzić je, gdy coś zawalą, to jednak nie możemy zapominać, że ponad wszystko powinniśmy mieć na uwadze relację z nimi. Zastanów się nad poniższymi myślami, gdy będziesz się zastanawiał, jak sprawić aby relacja z własnymi dziećmi była na pierwszym miejscu: 

Nie zapominaj
Trudno jest przejść do porządku dziennego nad błędami i grzesznymi wyborami naszych dzieci. Ich niewłaściwe wybory mogą tak bardzo zniechęcić nas do relacji, że całkowicie zapomnimy o jednym: też byliśmy dziećmi. Pamiętacie te chwile, gdy czekaliście na mamę, czy tatę, aż wrócą do domu? Zróbmy wszystko, co w naszej mocy, aby być pełnymi empatii wobec naszych dzieci. Wybaczajmy im tak, jak nam wybaczył Chrystus (List do Efezjan 4:32). W większości przypadków, one nie robią tego z premedytacją. Nasze dzieci po prostu borykają się z tym samym schorzeniem, co my: własnym człowieczeństwem. 

Niech prowadzi was wizja
Większość rodzin ustanawia jakieś zasady, aby zapewnić dzieciom bezpieczeństwo i wspomóc je w życiowych wyborach. Niektóre z tych zasad są trwałe, ponieważ posiadają ponadczasową wartość. Inne mogą pojawiać się jedynie sezonowo. Czasami jednak zbyt ostre i nagle pojawiające się zasady powodują bunt. W takich chwilach powinniśmy pamiętać, jaki jest sens wprowadzonej reguły i stale pytać siebie: „Czy ona w ogóle jest jeszcze potrzebna?”. Rodzicom trudno jest „wyluzować” względem wprowadzanych przez siebie zasad, gdyż albo w grę wchodzi duma, albo boją się, że dzieci uznają ich za zbyt pobłażających. My jednak musimy przejść ponad tymi kwestiami i skupić się raczej na tym, co leży w najlepszym interesie przyszłej relacji z naszymi dziećmi. 

Tu nie chodzi o ciebie 
Niezależnie od tego, jak trudnym aspektem rodzicielstwa jest wymieniona zasada, krytycznym dla naszej relacji z dziećmi jest jej przyjęcie. Gdy nasze dzieci upadają, to nie chodzi tu o nas. Niezmiernie trudne dla rodziców jest nie odbierać osobiście decyzji, czy działań własnych dzieci. Czujemy, jakby nasze dzieci starały się zniszczyć nam życie. Ale tak nie jest. Jak wspomniano wcześniej, one starają się rozgryźć problem własnego człowieczeństwa. Nie potrzebują być dodatkowo obarczane przez bagaż naszych wyrzutów. To, czego potrzebują, to rodzice, którzy rozumieją, iż ich pociechy starają się odkryć jak żyć w świecie, który o nich nie tylko nie dba, ale którego wręcz nie obchodzą. 

Musimy przypomnieć sobie jak to było gdy byliśmy dziećmi. W ten sam sposób, w jaki możemy „zbliżać się (...) odważnie i ufnie do tronu łaski”, „abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę zapewniającą pomoc w stosownej porze”, w taki też bądźmy rodzicami, którzy zachęcają swoje dzieci do robienia tego samego (List do Hebrajczyków 4:16). Nasze dzieci starają się dorosnąć, a częścią tego procesu jest popełnianie błędów. Kiedy nasze dzieci są w dołku, pamiętajmy, by to relacja z nimi stała zawsze na pierwszym miejscu.