Boże, gdzie jesteś?! Plan autorstwa Johna BeverePrzykład

Bóle wzrostowe

Życie chrześcijanina przypomina rozwój dziecka. 

Kiedy rozpocząłem swoje pierwsze pustynno-duchowe doświadczenie, byłem duchowym niemowlęciem. Miałem wtedy przed oczami wspaniały przykład — mojego syna Addisona, który liczył sobie wtedy około osiemnastu miesięcy. 

Lisa była wspaniałą matką, więc kiedy tylko Addison załkał, w jednej chwili była przy nim, gotowa do opieki. W mgnieniu oka znajdował się w jej ramionach, ciesząc się pożywieniem i pocieszeniem w trakcie karmienia piersią. 

Jednak Addison, podobnie jak każde dziecko, musiał dorosnąć. Dla wszystkich naszych chłopców — mamy czterech — nadszedł czas, kiedy musieli zacząć jeść samodzielnie. O rany, co za bałagan — jestem pewien, że wiesz, co mam na myśli! Próbują jeść, a połowa jedzenia ląduje na wysokim krzesełku i podłodze. 

W tym czasie dzieci denerwują się na swoich rodziców, ponieważ nie są już karmione łyżką, jak w przeszłości. Jęczą i płaczą, gdy próbujesz być odpowiedzialnym rodzicem. Kiedy nasi synowie rzucali jedzeniem dookoła, mieliśmy wielką ochotę wkroczyć i przejąć kontrolę, ale wiedzieliśmy, że to utrudni ich postęp. Pozwalaliśmy naszym chłopcom dorosnąć. Z pewnością nie chcieliśmy skończyć karmiąc łyżką jednego z nich już jako dorosłego faceta. 

W miarę dorastania poziom pomocy, jaką otrzymują dzieci, zmienia się w celu pobudzenia ich wzrostu i rozwoju. Bóg czyni z nami podobnie, abyśmy mogli się duchowo rozwijać i dojrzewać. Kiedy rodzimy się na nowo i jesteśmy napełnieni Duchem Świętym, przez pewien czas pojawia się On na każde nasze zawołanie. Jednak z biegiem czasu — miejmy nadzieję — wyrastamy z pragnienia wyłącznie mleka (Hebrajczyków 5:12), więc aby pomóc nam dorosnąć i dojrzeć, Bóg pozwala nam przechodzić przez okresy, w których nie reaguje natychmiast na każde nasze wezwanie.

Kiedy Pan pomógł mi zrozumieć, że wzrastanie w duchowej dojrzałości jest czymś w rodzaju procesu, który każdy człowiek przeżywa od dzieciństwa po dorosłość, stałem się bardziej skłonny do refleksji i zacząłem się zastanawiać: Czy się myliłem? Czy to, przez co przechodzę, może nie być wcale karą od Pana? Czy to możliwe, że zaprowadzono mnie na pustynię, abym się czegoś nauczył — abym wzrastał w taki sposób, że będę lepiej przygotowany, by pójść za Jezusem i służyć Mu?

Prawda jest taka, że ​​nie tyle przechodzisz przez pustynię, co wzrastasz dzięki niej.