Boże, gdzie jesteś?! Plan autorstwa Johna BeverePrzykład

Gdzie jesteś? 

Czy kiedykolwiek odczuwałeś tak bliską obecność Pana, że wystarczyło wyszeptać Jego imię, a On właśnie tam był i odpowiedział właśnie wtedy?

Jednak nadszedł czas, kiedy słałeś Mu jedną wiadomość za drugą, a mimo to miałeś wrażenie, że całkowicie zniknął z twojego życia. Być może znalazłeś się właśnie w takiej sytuacji, a pytanie, które chcesz wykrzyczeć w ciszy, jest wołaniem wielu z tych, którzy znajdują się w martwym i przygnębiającym miejscu: "Boże, gdzie jesteś?!”.

Mój pierwszy czas pustyni przeżyłem jako młody wierzący, mieszkając w Dallas w Teksasie na początku lat osiemdziesiątych. Gdy naiwnie wkroczyłem w ten jałowy czas, czułem się, jakbym został opuszczony przez Boga. Wcześniej wystarczyło, że krzyknąłem, a Pan natychmiast reagował. Pamiętam, jak szybko odpowiadał na najbardziej trywialne prośby. Jego obecność była tak bliska, widoczna i namacalna. 

I nagle nie mogłem zrozumieć, co się dzieje. Dzień za dniem klęczałem i wołałem: "Boże, co się dzieje? Mam wrażenie, że jesteś milion kilometrów stąd!".

W tym czasie przyglądałem się swojemu życiu i pytałem: "Jakiż to straszny grzech popełniłem?".

Cóż, prawda była oczywiście taka, że ​​jak każda osoba na ziemi okresowo popadałem w grzech, ale także szybko żałowałem i prosiłem o przebaczenie, które oferuje nam Jezus. Według mojej wiedzy w moim życiu nie było zatwardziałego, umyślnego grzechu.

"Boże, dlaczego już ze mną nie rozmawiasz?", pytałem dzień po dniu. Ponieważ niebiosa nade mną były niczym z ołowiu, znalazłem się w krytycznym momencie — czy porzucę pogoń za Bogiem, czując się odrzucony lub zapomniany? Czy też będę przeć naprzód pomimo trudności, z pasją biegnąc za oblubieńcem mojej duszy? 

Wybrałem to drugie i nie zawiodłem się. Na pustyni odkrywamy, czego naprawdę pragniemy — Boga czy rzeczy tego świata. Jeśli pozwolimy Mu na to, na pustyni Bóg usunie bezbożne pragnienia i stworzy w nas serce, które pragnie Go ponad wszystko inne.