Krzyż i koronaPrzykład

Uświęcenie i przystęp do Boga

W momencie zbawienia Jezus uświęcił cię swoją krwią, obmywszy nią twoje życie (List do Hebrajczyków 13:12). Oznacza to, że zostałeś oddzielony dla Boga jako Jego dziecko i od tej chwili żyjesz dla Niego. Najlepszym sposobem opisania uświęcenia jest porównanie go z kropką kończącą zdanie. Zostałeś zbawiony, odkupiony, usprawiedliwiony, pojednany i uświęcony, kropka. Jednak ta kropka nie ma końca. Staje się linią, która rozciąga się przez całe nasze życie.

Uświęcenie jest procesem, w którym Bóg wciąż przemienia swoje dzieci na obraz Jezusa Chrystusa. Całe życie chrześcijańskie jest taką linią; wydłuża się ona wraz z tym, jak wzrastamy w pobożności, posłuszeństwie i zrozumieniu. Zbawienie nie jest końcem, tylko początkiem Bożych zamiarów wobec wierzących. Bożą intencją jest odnowienie każdego obszaru naszego życia – tak, abyśmy mogli stać się Jego wartościowymi sługami i ambasadorami Chrystusa w tym zagubionym świecie.

Ten proces będzie trwał przez całe nasze życie, ponieważ Duch Święty mieszka w każdym wierzącym, prowadząc i umacniając go w dążeniu naprzód. On nigdy nas nie opuści – zawsze będziemy mieli przed sobą jakiś kolejny krok w stronę upodabniania się do Chrystusa i owocnej służby dla Pana Boga.

Kluczowa w tym postępie jest możliwość śmiałego wejścia do miejsca najświętszego dzięki krwi Jezusa (List do Hebrajczyków 10:19-22). W Starym Testamencie miejsce najświętsze znajdowało się w wewnętrznej części przybytku lub świątyni, gdzie nad Arką Przymierza przebywał Bóg. Najwyższy kapłan był jedynym, który mógł wejść do tego najświętszego miejsca – i to tylko raz do roku, aby złożyć ofiarę za siebie i za naród. Po wcześniejszym starannym przygotowaniu i wielu rytuałach mógł tam wkroczyć z krwią zwierząt, którą skrapiał pokrywę przebłagania.

Dziś jedynym powodem, dla którego chrześcijanie mogą zbliżać się do Boga, jest fakt, że duchowo są oni obmyci krwią Jezusa Chrystusa. Kiedy On złożył swoje życie w ofierze za grzechy świata, zasłona świątyni, odgradzająca Boga od ludzi, rozdarła się na pół, od góry do dołu. To nadprzyrodzone zjawisko oznaczało, że Ojciec przyjął ofiarę Chrystusa, poprzez którą otworzyła się dla nas droga do Bożej obecności.

Ponieważ nigdy nie byliśmy częścią starotestamentowego systemu ofiarnego, często traktujemy nasz przystęp do Pana jako coś oczywistego. Nie ma już potrzeby ofiarowywania baranka za każdym razem, kiedy chcemy przyjść do Boga. Zawsze, kiedy przychodzimy w modlitwie przed tron Ojca, to jakby Pan Jezus patrzył na nas i mówił: „To jeden z Naszych... obmytych krwią".