Joba 19:5-29

Jeśli naprawdę chcecie mieć rację, udowodnijcie mi, że słusznie znoszę hańbę. Wiedzcie jednak, że to Bóg mnie zaskoczył i zarzucił na mnie swoją sieć. Gdy krzyczę: Gwałt! — nie mam odpowiedzi; gdy wzywam pomocy — nie nadchodzi odsiecz. Zagrodził mi drogę i nie mogę przejść, moje ścieżki pogrążył w ciemności. Pozbawił mnie godności, zdjął mi z głowy koronę, z każdej strony mnie bije — i ulegam, mą nadzieję wyrwał niczym drzewo. Uniósł się na mnie gniewem i uznał za jednego ze swych wrogów. Nadciągnęły wspólnie Jego hufce, usypały przeciwko mnie wały i obległy zewsząd mój namiot. Oddalił ode mnie moich braci, znajomi biorą mnie za obcego. Opuścili mnie moi krewni i zapomnieli o mnie bliscy przyjaciele. Jestem obcy dla domowników, gości i służących, stałem się dla nich niczym cudzoziemiec. Gdy wołam mego sługę, ten milczy; muszę go wręcz błagać o przysługę. Moim oddechem brzydzi się żona, jestem obrzydliwością dla własnych braci. Nawet chłopcy traktują mnie z pogardą; kiedy wstaję, robią ze mnie pośmiewisko. Brzydzą się mną wszyscy moi powiernicy, a ci, których kochałem, zwracają się przeciw mnie. Pozostała ze mnie skóra i kości, uszedłem ze skórą w zębach. Zmiłujcie się! Zmiłujcie się nade mną, wy, moi przyjaciele, bo to Bóg dotknął mnie swoją ręką! Dlaczego mnie prześladujecie, jak On? Czy nie dość wam widoku mego ciała? O, gdyby tak spisano moje słowa, gdyby tak utrwalono je na piśmie żelaznym rylcem i ołowiem — o, gdyby wykuto je w skale na zawsze! Bo ja wiem, że Odkupiciel mój żyje i że jako ostatni nad prochem powstanie. Gdy na mej skórze już dopełni się zniszczenie, wolny od ciała będę oglądał Boga. Zobaczę Go sam, osobiście, moje oczy, niczyje inne — moje jestestwo już tęskni za tą chwilą! Bo mówicie: Jak można by go dopaść? Jak znaleźć powód do wytoczenia mu sprawy? Drżyjcie przed mieczem, bo ściągacie na siebie winę! Gniew za winy sprowadza miecz. Uprzytomnijcie sobie, że nadchodzi sąd!

Bezpłatne plany czytania i rozważania na temat: Joba 19:5-29