Lucas: Verrassende lagen in vertrouwde verhalenVoorbeeld

Overdenking

Op een dag is Jezus aan de oever van het Meer van Galilea het volk aan het toespreken. De mensen verdringen zich rondom Hem om Hem goed te horen. Daarom stapt Jezus op een lokale visser af, Simon, en vraagt hem een stukje van het land weg te varen en vanuit de boot verder te preken. Zo gezegd, zo gedaan. Na afloop zegt hij tegen Simon en zijn collega-vissers om naar dieper water te varen en vissen te vangen. Niet bepaald een gemakkelijke opdracht na een nacht vissen zonder vangst, maar ze doen het. En tot hun grote verbijstering vangen ze een enorme school vissen die de netten en boten bijna niet aankunnen. Vanaf dit punt in het verhaal lezen we verder uit Lucas 5:8.

Wat een verhaal eigenlijk. Misschien al heel bekend voor je, maar als je er even over nadenkt, blijft het opmerkelijk. Je zou er maar bij zijn geweest. Een enorme visvangst vanuit het niets. Zoals de mensen zich aan het begin van het verhaal verdrongen rondom Jezus, zo verdringen de vissen zich aan het eind van het verhaal rondom Simon.

Een indrukwekkende vangst, waarschijnlijk de grootste uit de loopbaan van Simon. Toch is dat niet waar het om draait. Let maar eens op hoe het verhaal eindigt: Simon en zijn collega’s laten alles achter, hun boten, hun netten en die enorme vangst en gaan achter Jezus aan. Dan vraag je je natuurlijk af: waarom dan in vredesnaam zo’n enorme school vissen laten vangen? Ze hebben er niks mee gedaan. Klopt, maar dat was ook het punt niet. De bedoeling van dit wonder was niet om Simon veel vissen te geven, maar om hem bij Jezus te krijgen. De insteek was niet om veel vissen binnen te halen, maar om Simon binnen te halen. Jezus is gaan vissen toen Simon net klaar was en Simon hoort bij zijn vangst. Simon wordt gevangen door Jezus en gaat van visser naar vis.

Jezus doet nooit zomaar wonderen – gewoon omdat het kan. Zijn wonderen zijn altijd tekenen: tekenen die verwijzen naar iets groters. Zijn wondertekenen zijn boodschappen over Wie Hijzelf is en het Koninkrijk waar Hij voor staat. Ze onderwijzen ons en ze brengen ons in beweging. Zo geldt dat ook voor Simon en zijn collega’s. Zij gaan op de knieën voor Jezus. Zij zijn uiteindelijk niet onder de indruk van de grootheid van de vangst, maar over de grootheid van Jezus. Zij zien eerst al die vissen, maar dan wordt al direct hun blik getrokken naar Jezus.

En dat is ook precies het doel van Jezus. Die vissen zijn maar bijzaak – Hijzelf is de hoofdzaak. Aan het einde van het verhaal willen Simon en zijn vrienden niet meer vissen hebben, maar meer Jezus. En zo geldt dat voor alle tekenen van het Koninkrijk die God in ons leven brengt. Ze willen ons niet hongerig maken voor meer wonderen en tekenen, maar voor meer van God. Met zijn wonderdaden is God naar ons hart aan het vissen en de grote vraag is of we ons, net als Simon, door Hem laten vangen.

Wat mij nou zo opvalt, is dat Simon net de vangst van de eeuw gedaan had en er toch niet handenwringend bij staat: ‘Ja, laad die handel maar binnen jongens, vanavond vieren we het met een zak goede wijn en morgen hebben jullie vrij!’ Hij heeft zojuist voor zeker een maandsalaris aan vis binnengehaald en keert zich om naar Jezus, maar niet om Jezus een contract aan te bieden voor meer van dit soort vistochtjes, maar om voor Jezus op de knieën te vallen. Simon wordt door het wonder wakker geschud en krijgt door Wie er eigenlijk bij hem aanwezig is. Hij kan niets anders dan verbijsterd uitbrengen: ‘Ga weg van mij, Heer, want ik ben een zondig mens.’

Ik kan Simon zo goed begrijpen. Jezus overlaadt hem met zegen en goedheid en toont hoe machtig Hij is – hoezeer God in Hem is. En Simon trekt het gewoon niet meer. ‘Zoveel zegen, Heer, dat verdien ik niet. Ik kan het niet aannemen, dit is te veel.’ Ik snap Simon helemaal. Ik word al onrustig als iemand mij een duur cadeau geeft – laat staan als de Allerhoogste, heilige Heer midden in mijn leven goedheid op goedheid stapelt. O, wat kan ik mij dan mij van mijn kleinheid en mijn onwaardigheid bewust worden. En zo zegt Petrus het ook: ‘Ga weg van mij, want ik ben een zondig mens.’ Petrus voelt zich een onwaardige, Hij staat in de schaduw van Jezus.

Maar daar is dan Jezus, die Petrus niet in de schaduw, maar in zijn licht plaatst door die bevrijdende woorden te spreken: ‘Wees niet bang.’

‘Wees niet bang, Simon. Jij vormt geen probleem in mijn aanwezigheid. Mijn aanwezigheid brengt jou niet in het nauw, het wil je bevrijden. Simon, jij wil je van mij afkeren, maar Ik wil dat je je naar Mij toekeert. Ik duw je niet weg, maar nodig je uit. Ik stap jouw boot binnen, niet om je te beschamen, maar om je tot je doel te brengen. Simon, jij wilt dat Ik van je wegga, maar Ik wil dat je met Me meekomt.

Simon wordt door de goedheid van Jezus tot bekering gebracht. En schitterend is het dan wat er met Simon gebeurt: waar Simon Jezus van Zich afduwt, neemt Jezus hem juist in dienst. Simon ziet alleen maar zijn eigen onwaardigheid, maar Jezus ziet zijn kostbaarheid. En daarom nodigt Jezus hem uit om achter Hem aan te gaan en een visser van mensen te worden. Zoals Simon op deze dag een overvloedige visvangst heeft gedaan, zo zal hij een overvloedige vangst van mensen doen als getuige van Jezus.

En zo is het verhaal van de wonderbare visvangst het verhaal van Simon die van visser naar vis ging en gevangen werd door Jezus. Maar ook daarna van vis weer visser wordt in de naam van Jezus.

En dat mag ook ons verhaal worden. Misschien voel je je klein en onwaardig. Zeg je tegen Jezus: ga weg van mij – en duw je Hem om allerlei redenen weg. Hier is goed nieuws voor je: Hij duwt je niet weg, Hij neemt je in dienst. Jouw zwakheden en gebreken zijn niet tekorten die God in de weg zitten, ze zijn juist de ruimte waarin Jezus Zich groot kan maken. Hoe kleiner je bent, hoe meer ruimte voor God. Stop dus met wegduwen. Wees niet bang. Laat je vangen door Jezus. Vandaag ben jij zijn wonderbare visvangst. En morgen? Morgen, zend Hij je naar dieper water, op weg naar het volgende wonder.