Gods omwegen zijn ondoorgrondelijk

Waarom leidde God zijn volk op deze manier?

Gods wegen lijken soms dwaalwegen, maar God was allerminst verdwaald. Dit was precies de plek waar Hij wilde zijn. Hij wilde zijn volk namelijk lessen leren die het op geen enkele andere manier kon leren. De noordelijke route richting de Filistijnen was te gevaarlijk. De Israëlieten waren nog niet opgewassen tegen deze geoefende krijgers. Bij het zien van de Filistijnse reuzen zouden ze zo snel ze konden terug rennen naar Egypte. God wist dat zijn kinderen tijd nodig hadden om aan te sterken, karakter te ontwikkelen en zich voor te bereiden op een leven in vrijheid. God manoeuvreerde zijn volk naar de locatie van de doortocht om het leger van farao de genadeklap te geven. De duisternis was met de dood van de eerstgeborenen een gevoelige nederlaag toegebracht, maar nu zou het kwaad de kop vermorzeld worden. En door de wonderlijke uitredding door het water wilde God zijn volk leren op een totaal nieuwe manier op hem te vertrouwen. Hij zou geschiedenis schrijven en voor eens en voor altijd de beschermende en reddende kracht van JHWH in het bewustzijn van de mensheid etsen. Dit was de moeilijkste en meest risicovolle weg, maar uiteindelijk de beste en meest zegenrijke.

‘Vooruit!’, riep God zijn dienaar toe. ‘Maar daar ligt de zee!’, bracht Mozes daar vertwijfeld tegen in. ‘Dat klopt’, antwoordde God. ‘En vandaag leer ik je dat de enige weg naar het leven loopt via de dood. Wanneer jij bereid bent om onder zeeniveau te verdwijnen, dan zul je boven komen in een gloednieuw leven, omdat je mij aan het werk hebt gezien en hebt meegemaakt hoe al je vijanden voorgoed zijn verslagen.’ Mozes gehoorzaamt en loopt als eerste de zeebodem op. Het volk volgt en God sluit de rij. Mozes gaat als eerste, God als laatste. De Egyptenaren snellen ’s ochtends achter het volk aan, maar toen ‘keek de Heer vanuit de vuurzuil en de wolkkolom neer op het Egyptische leger en zaaide paniek onder hen.’ Psalm 77:18 en 19 spreken van donder, bliksem en stortbuien die op de Egyptische officieren neersabelden. De watermuren storten in, de lijken spoelen aan en God laat zien dat de wandelaars in het geloof de ruiters van het ongeloof overwinnen.