Vrede zij met jou

Gelukkig zijn de mensen die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God worden genoemd. Mattheüs 5:9, HTB

We beginnen

Een stagiair vroeg me laatst iets. "Wat is vandaag de dag het belangrijkste obstakel op de weg naar vrede in de kerk?" Er kwamen meteen een paar conflicten in me op: kinderachtige jaloezie, ambities die de eenheid bedreigen, strijd binnenshuis die huwelijken doet eindigen in scheidingen enzovoort. Maar boven dat alles kwam er iets in me op dat misschien wel de grootste bedreiging is voor vrede in de kerk van vandaag: politieke polarisatie die culturele waarden (hoe legitiem ook) boven de Grote Opdracht stelt.

Vandaag zien veel christenen hun eigen politieke partij als de zichtbare aanwezigheid van Christus' Koninkrijk. Ze nemen een polariserende positie in en laten slogans en woede hun identiteit bepalen. Daardoor vertegenwoordigen aanhangers van de andere partijen niet alleen andere politieke posities, maar worden ze ook gezien als een verschrikkelijk kwaad. Dat is de vijandschap die progressieven en conservatieven momenteel verdeelt, zelfs binnen de kerk.

Is er voor de kerk een mogelijkheid om deze strijd anders te benaderen?

Overdenking

Vrede brengen is meer dan alleen aardig of vriendelijk zijn. Het gaat ook om meer dan een einde maken aan vijandigheden. Het is Gods hemelse plan voor een gemeenschap waarin Christus onze harten vult en in het verlengde daarvan de wereld doordringt.

Opmerkingen

De manier waarop God vrede uitreikt, lijkt op de manier waarop Hij rechtspreekt: tot ons, in ons, en door ons. Zoals Paulus uitlegt: God geeft vrede aan de rechtvaardigen "dankzij onze Here Jezus Christus" (Romeinen 5:1, HTB). Wanneer we onze gedachten op de Geest richten, leidt dat vanbinnen tot een diepe vrede (Romeinen 8:6). En uiteindelijk is het onze roeping om Gods vrede door ons heen te laten stromen: "Wij moeten dus doen wat de vrede ten goede komt. Laten wij steeds het beste voor elkaar zoeken" (Romeinen 14:19, HTB). Die volgorde doet ertoe want we kunnen niet geven wat we niet hebben.

Angst kan die beloofde vrede echter van ons wegnemen. We hebben allemaal momenten van angst en geïrriteerdheid (misschien zelfs dagen-, weken-, of maandenlang) maar Godzijdank is dat niet voor eeuwig. Dieper en fundamenteler dan die innerlijke strijd is onze identiteit als zonen en dochters van God in gemeenschap met Christus met de inwoning van de Heilige Geest. Die inwoning bedwingt onze harten en leidt ons onvermijdelijk (doch hakkelend) naar vrede.

In praktische zin is onze roeping tot het brengen van vrede simpelweg te laten zien wat de Geest in ons hart doet: het werk van Christus laten groeien en zien.

Toepassing

Wat als we, in plaats van wantrouwen en geruzie te laten zien, we geduld en vriendelijkheid betonen en alles ondergaan in de naam van Christus (zie 1 Korinthiërs 13:4 en 7). Wat als we anderen behandelen zoals we zelf behandeld willen worden (zie Mattheüs 7:12 en Lucas 6:31)? Wat als we Paulus' woorden ter harte nemen: "Wees in uw spreken vriendelijk maar beslist, om zo iedereen een goed antwoord te geven" (Colossenzen 4:6, HTB).

Kunnen we bijvoorbeeld het ongeboren leven blijven beschermen en Gods ontwerp voor het gezin behouden, en tegelijkertijd raciale ongelijkheid bestrijden en armoede aanpakken? Met het brengen van die vrede hoeven we onze theologische overtuigingen niet in gevaar te brengen. Het vergt echter wel dat we onze gekruisigde Verlosser nadoen, de Ene die liefde voor zijn vijanden betoonde (Mattheüs 5:44).

Onze positie als zonen en dochters van God leidt ons steeds meer naar de hemelse gewoonte van vrede brengen. Zulke vrede is kostbaar en is niet makkelijk te bewerkstelligen, maar de God van de vrede, die onze Heere Jezus uit de dood heeft opgewekt, zal het zeker doen slagen (Hebreeën 13:20).