Wanneer verlies winst wordt

Gelukkig zijn zij die verdriet hebben, want zij zullen getroost worden. Mattheüs 5:4, HTB

We beginnen

Filosoof en theoloog Nicholas Wolterstorff beschreef de universele reikwijdte van lijden toen hij rouwde om het verlies van een geliefde. In zijn boek Lament for a Son (Klaaglied voor een zoon) schreef hij: “Het lijden verbergt zijn gezicht voor ieder van ons terwijl hij zich bekend maakt aan iedereen... Wij zijn één in lijden. Sommigen zijn rijk, sommigen atletisch, sommigen bewonderd. Maar we lijden allemaal. Want we koesteren en hebben lief, en in ons huidige bestaan levert koesteren en liefhebben lijden op.”

De alomtegenwoordigheid van lijden opent de deur voor Gods onvoorstelbare troost voor ieder van ons.

Overdenking

Wanneer we worden geconfronteerd met verlies, kunnen we dat doen met verbittering, onverschillig stoïcisme, of geloof. Wanneer we kiezen om te reageren in geloof, beginnen we het rouwproces en stellen we onszelf open voor Gods troost.

Opmerkingen

Door de geschiedenis heen hebben christenen elkaar aangemoedigd om het lijden te erkennen en omarmen als onderdeel van het leven. "Memento mori", zeiden ze. Gedenk te sterven. Maar zulke erkenning komt tegenwoordig bijna niet meer voor. J.I. Packer zei: "Weinigen van ons leven hun dagelijks leven op de rand van de eeuwigheid... en we verliezen daardoor.“ Deze erkenning van onze sterfelijkheid streef ernaar om de menselijke beleving betekenis en urgentie te geven.

Maar helaas proberen we maar al te vaak deze realiteit te ontkennen en isoleren we onszelf van anderen zodat we hun pijn niet zien en zij de onze niet. Maar als we onszelf isoleren, scheiden we ons ook af van geloof, hoop, en liefde, om nog maar niet te spreken van vreugde. Hoe we onze emoties ook willen ontkennen of onze pijn willen verdoven, onze harten blijven kwetsbaar voor verdriet zolang we adem hebben.

Hier kunnen we niet omheen. Zolang we de harde, rauwe wegen van deze gebroken wereld bewandelen, zullen we lijden en rouwen. Maar laten we Degene naderen die met ons huilde, die Zich met ons identificeerde tot in de ellendige kruisdood, die voor ons pleit tijdens de donkerste nachten van onze ziel, in plaats van te vluchten in wanhoop. God lijdt ook nu met ons, op een manier die we slechts ten dele kunnen begrijpen. Moge die gedachte troost geven aan ieder die lijdt, inclusief onszelf.

Toepassing

Vaak zijn het slechts angstige gedachten over rampen die ons verteert: de angst voor ziekte, zorgen voor onze kinderen, eenzaamheid, financiële problemen, angst voor het oud worden, of onaangename herinneringen. Kortom: we lijden door een aanhoudende stroom van angst die onze aandacht vasthoudt, zodat zelfs Christus en zijn eeuwige doeleinden uit zicht raken.

Maar we lijden niet alleen. Christus blijft bij ons. Andere helpers ontvallen ons en troost vlucht van ons weg, maar de Heer blijft. Zijn goddelijke aanwezigheid die nu in onze harten verblijft, zal binnenkort het heelal vervullen, een schittering die elke duivelse schaduw voor altijd zal verwoesten. Op die dag "zal de zon van de gerechtigheid opgaan en daar zal genezing vanuit gaan” (zie Maleachi 4:2, HTB), en alles zal nieuw worden gemaakt. "Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen. Er zal geen dood meer zijn, geen verdriet, geen rouw of pijn, want die dingen horen bij de oude wereld die voorbij is.’" (Openbaring 21:4, HTB). Ja, "[g]elukkig zijn zij die verdriet hebben, want zij zullen getroost worden" (Mattheüs 5:4, HTB).