Een pleidooi voor de opstanding van ChristusVoorbeeld

Bijbelse basis voor de opstanding  

Volgens de Bijbel steunt de hele waarheid van het christendom en Christus zelf volledig op de lichamelijke opstanding van Christus. In zoverre zelfs dat de apostel Paulus in zijn schrijven aan de kerk van Korinthe verklaarde: "En als Hij niet uit de dood teruggekomen is, kunnen wij wel ophouden Hem bekend te maken, dan is het zinloos in Hem te geloven." (1 Korinthiërs 15:14, HTB). Met andere woorden, Paulus bedoelt hiermee dat het christendom helemaal niet waar is als Jezus niet is opgestaan! Maar als Hij het wél deed, dan is dit van grote betekenis in de hele geschiedenis. Dr. Gary R. Habernas, een van de beste experts ter wereld op het gebied van bewijsstukken over de opstanding van Jezus, geeft ons drie redeneringen op basis van de Schrift. Deze zijn als volgt:

1. Schriftelijk bewijs op basis van 1 Korintiërs 15: Twee belangrijke      karakteristieken over 1 Korintiërs 15 moeten worden vermeld, als het gaat over de bewijzen die zij geven over de verschijningen van Jezus na de opstanding (1 Korinthiërs 15:4-8). Ten eerste is het een feit dat dit een van de "vroegste verslagen" is die beschikbaar zijn over de opstanding, zelfs vroeger dan de evangeliën. Ten tweede bevat het ooggetuigenverslagen. Sterker nog, Paulus schreef deze verslagen in de jaren 54-57 na Christus, dus slechts  25 jaar na de kruisiging van Christus. Deze korte periode tussen het plaatsvinden en het opschrijven van de gebeurtenis toont de betrouwbaarheid van de "ooggetuigenverslagen" aan. Het sluit de mogelijkheid uit van welke legende dan ook om het verslag te vervalsen. Vandaag de dag vertrouwen wij zelfs ooggetuigenverslagen van gebeurtenissen die van een véél langere periode geleden zijn.
2. De betrouwbaarheid van het getuigenis van de apostel Paulus: Twee belangrijke feiten van de apostel spreken van zijn echtheid en zijn betrouwbaarheid. Ten eerste wordt aangenomen dat Paulus' bekering heeft plaatsgevonden  in een tijdsspanne van slechts 1 tot 2 jaar na de kruisiging van  Christus. Belangrijk is verder ook de relatief korte periode die er is tussen het eigenlijke plaatsvinden van de gebeurtenis (d.w.z., de opstanding van Christus) en zijn schrijven van het verslag, vooral als men spreekt over "eeuwenoude geschiedenis". Ten tweede moet men in gedachten houden dat Paulus niet alleen spreekt over de verschillende mensen die ooggetuigen waren, maar dat hijzelf ook een ooggetuige is van de verrezen Christus (1 Korinthiërs 15:8). Dit bewijs wordt des te belangrijker als men bedenkt dat Paulus, die in eerste instantie bekend stond als Saulus, een "scepticus" was die niet alleen twijfelde over de waarheid van het christendom maar ook de christenen hevig vervolgd heeft. 
3. De betrouwbaarheid van de ooggetuigenverslagen van de discipelen: Het feit dat de discipelen inderdaad veranderd waren, in die mate zelfs dat ze bereid waren te getuigen met het risico hun eigen leven te verliezen. Iemand schreef ooit: "Mensen willen misschien wel sterven voor wat zij geloven dat waar is, maar ze zullen nooit willen sterven voor iets waarvan ze weten dat het niet waar is". 

Als men deze drie redenen samenvoegt, vormt het een sterke Bijbelse basis, die ons kan helpen in onze overtuiging dat Christus echt uit de dood is opgestaan.