हितोपदेश 7:6-23

एकपल्‍ट मैले मेरो घरको झ्‍यालबाट बाहिर हेर्दै थिएँ। मैले धेरै अन्‍जान ठिटाहरूलाई देखें र विशेषगरी एक जना मूर्ख ठिटोलाई देखें। एक कुनामा एउटी स्‍त्रीको घर थियो, त्‍यस घरछेउको बाटोमा त्‍यो ठिटो जाँदै थियो र त्‍यस घरको छेउ पुग्‍यो। त्‍यस बेला साँझ परेर अँध्‍यारो भएको थियो र त्‍यस स्‍त्रीले त्‍यस ठिटोलाई भेटी, त्‍यो वेश्‍याको वस्‍त्रमा थिई र फसाउने दाउमा थिई। त्यो निडर र निर्लज्‍ज स्‍त्री थिई र सधैँ बाटो चहारी हिँड्थी अथवा कुना-काप्‍चाहुँदो, कहिले सडकहरूमा र कहिले चोकहरूमा ढुकेर बस्‍थी। त्‍यस स्‍त्रीले त्‍यस ठिटोलाई अँगालो हाली र म्‍वाइँ खाई र त्‍यसका आँखामा सोझै हेरेर भनी, “आज मैले बलिदान चढाएँ र बलिको मासु मसित छ। यसकारण म तिमीलाई खोज्‍दै आएँ। म तिमीलाई भेट्‍न चाहन्‍थें र यहाँ भेटें! मिश्रदेशका रङ्गी-बिरङ्गी मलमलका तन्‍नाहरू मैले मेरो ओछ्यानमा बिछ्याएकी छु। ओछ्यानमा मूर्र, घिउ-कुमारी र दालचीनीको अत्तर छर्केकी छु। आऊ! हामी प्रेमविलासमा रात कटाऔं। एक-अर्काको अँगालोमा हामी आनन्‍द मनाउँनेछौं। मेरो लोग्‍ने घरमा छैनन्। उनी टाढाको यात्रामा गएका छन्। तिनले साथमा धेरै रकम-पैसा लगेका छन् र दुई सातासम्‍म घर फर्कनेछैनन्।” त्‍यसरी मोहनी लाएर त्‍यस ठिटोलाई त्‍यसले फसाई र त्‍यसका चाप्‍लुसी कुरामा त्‍यो फस्‍यो। कसाईकहाँ काटिन लगिएको साँढेझैँ अथवा मृग उफ्रेर पासोमा परेझैँ, जहाँ काँडले त्‍यसको मुटु छेड्‍नेछ, त्‍यो एका-एक त्‍यस स्‍त्रीको पछि लाग्‍यो। जालमा फस्‍न लागेको चराझैँ त्‍यो हिँड्यो, आफ्‍नो ज्‍यानलाई खतरा भएको त्‍यसले चालै पाएन।