हितोपदेश 7:6-23

म आफ्‍नो घरको झ्‍यालमा बसेर त्‍यसको आँखी-झ्‍यालबाट बाहिर हेर्दा, मैले के देखें भने, सीधासादाहरूका माझमा, ठिटाहरूमध्‍ये एक जनालाई देखें जो समझहीन रहेछ। त्‍यो स्‍त्री बस्‍ने गल्‍लीमा ऊ हिँड़िरहेको, र त्‍यसकै घरतिर पाइला बढ़ाइरहेको मैले देखें— साँझमा, जब दिन ढल्कँदैजाँदा रात अँध्‍यारो हुँदैजान्‍छ। तब एउटी स्‍त्री उसलाई भेट्‌न निस्‍केर आई, वेश्‍याझैँ पहिरेकी र धूर्त नियत भएकी। चञ्‍चली र जिद्दीवाल स्‍त्री, जो कहिल्‍यै घरमा बस्‍दिन, कहिले गल्‍लीमा, कहिले चोकहरूमा, हरेक कुनाकाप्‍चा हुँदो त्‍यो लुकेर बस्‍छे। त्‍यसैले नै उसलाई समाती र चुम्‍बन गरी, र निर्लज्‍ज चेहराले भनी: “मैले घरमा मेलबलि चढ़ाउनु परेको छ, आज मैले आफ्‍नो भाकल पूरा गरेकी छु। त्‍यसैले म तपाईंलाई भेट्‌न बाहिर आएकी हुँ। मैले तपाईंलाई खोजें, अहिले भेट्टाएकी छु! मैले मेरो ओछ्यानमा, मिश्रदेशका रङ्गीन तन्‍ना बिछ्याएकी छु। मैले मेरो बिछ्याउना मूर्र, एलवा र दालचिनी छर्केर सुगन्‍धित तुल्‍याएकी छु। आउनुहोस्, बिहानसम्‍मै हामी प्रेमको सागरमा डुबौं, हामी प्रेममा मस्‍त होऔं! मेरो पति घर हुनुहुन्‍न, उहाँ त टाढ़ा यात्रामा जानुभएको छ। उहाँले आफूसित थैलीभरि रुपियाँ लानुभयो, र पूर्णिमासम्‍म उहाँ घर फर्कनुहुन्‍न।” फकाई-फुस्‍लाईकन त्‍यसले उसलाई रनभुल्‍ल पारी, मोहित कुराहरू गरेर त्‍यसले उसलाई फसाई। तुरुन्‍तै ऊ त्‍यसको पछि लाग्‍यो, वधशालातिर लागेको गोरुझैँ, पासोतिर अगि बढ़िरहेको मृगझैँ। तब बाणले त्‍यसको कलेजो नै छेड़िदिन्‍छ, जालतिर वेगले उड़ेको चराझैँ, आफ्‍नो ज्‍यानै गुमाउँछु भन्‍ने उसलाई ज्ञानै छैन।