मर्कूस 9:2-24

छ दिनपछि येशू पत्रुस, याकूब र यूहन्‍नालाई मात्रै साथमा लिएर एउटा अग्‍लो पहाडमा जानुभयो। अनि चेलाहरूले हेर्दाहेर्दै येशूको रूप नै बदलियो। उहाँको लुगा यति चम्‍किलो सेतो भयो कि सफासँग धोए पनि संसारमा कसैले पनि त्‍यस्‍तो सेतो पार्न सक्‍नेथिएन। त्‍यसै बेला मोशा र एलिया देखा परे र येशूसँग कुरा गर्न लागे। यो देखेर पत्रुसले येशूलाई भने, “गुरु, हामी पनि यहाँ भएको कति राम्रो भएछ। हामीले यहाँ तीन वटा छाप्रो बनाऔं है, एउटा तपाईंलाई, एउटा मोशालाई र एउटा एलियालाई!” पत्रुस र अरू चेलाहरू डरले आतिएका हुनाले पत्रुसलाई के भनूँ के भनूँ भएको थियो। त्‍यतिखेर बादल आयो र त्‍यसको छायाँले उहाँहरूलाई ढाक्‍यो। अनि बादलभित्रबाट एउटा आवाज आयो, “यिनी मेरा प्‍यारो पुत्र हुन्, यिनले भनेको तिमीहरूले मान!” यस्‍तो भनेको सुनेर चेलाहरूले यताउति हेर्दा त कसैलाई पनि देखेनन्। तिनीहरूसँग त येशू मात्र हुनुहुन्‍थ्‍यो। ओरालो झर्दैगर्दा येशूले चेलाहरूलाई भन्‍नुभयो, “म मानव पुत्र मरेर नबिउँतिएसम्‍म आज देखेका कुरा तिमीहरूले कसैलाई पनि नभन्‍नू!” तिनीहरूले उहाँले भनेको माने तर आपसमा चाहिँ यस्‍ता कुरा गर्न लागे, “मरेर बिउँतनु भनेको यो के हो?” अनि येशूलाई सोधे, “धर्म-गुरुहरूले किन एलिया नै पहिले आउनुपर्छ भन्‍छन्?” येशूले भन्‍नुभयो, “साँच्‍चै हो, एलिया पहिले आएर सबै कुरा सच्‍याउनु नै पर्नेछ। त्‍यसो हुँदा मानव पुत्रले धेरै दु:ख सहनु र सबैबाट त्‍यागिनुपर्छ भन्‍ने कुराचाहिँ धर्मशास्‍त्रमा किन लेखिएको होला? हेर, म तिमीहरूलाई भन्‍छु, एलिया त आइसकेका छन्। उनको बारेमा धर्मशास्‍त्रमा लेखिएअनुसार मानिसहरूले उनलाई जे मन लाग्‍यो, त्‍यही गरे।” उहाँहरू अरू चेलाहरू भएको ठाउँमा आइपुग्‍दा वरिपरि मानिसको घुइँचो लागेको थियो र धर्म-गुरुहरूले चेलाहरूसँग बहस गरिरहेका थिए। येशूलाई देख्‍नेबित्तिकै मानिसहरू छक्‍कै परेर उहाँको स्‍वागत गर्न दौडिए। अनि येशूले चेलाहरूलाई सोध्‍नुभयो, “के कुराको बारेमा बहस गर्दै छौ?” मानिसको भीडबाट एक जना मानिसले येशूलाई बिन्‍ती गर्दै भने, “गुरु, मैले मेरो छोरा हजुरकहाँ ल्‍याएको छु। भूत लागेको हुनाले ऊ बोल्‍नै सक्‍दैन। भूतले उसलाई पक्रिने बेलामा ऊ भूइँमा पछारिन्‍छ, मुखभरि फीँज काढ्छ, दाह्रा किट्छ र कक्रिन्‍छ। मैले हजुरका चेलाहरूलाई भूत निकालिदिनुहोस् भनेर बिन्‍ती गरें तर उहाँहरूले सक्‍नुभएन।” येशूले तिनीहरूलाई भन्‍नुभयो, “कस्‍तो विश्‍वास नभएका मानिसहरू रहेछौ! तिमीहरूसँग म कति दिनसम्‍म बस्‍ने? मैले तिमीहरूलाई कतिञ्‍जेलसम्‍म सहिरहने? खै त्‍यसलाई मकहाँ ल्‍याओ।” तिनीहरूले केटालाई येशूकहाँ पुर्‍याए। येशूलाई देख्‍नासाथ भूतले केटालाई मुर्च्‍छा पारेर भूइँमा पछार्‍यो। केटो मुखभरि फींज काढ्दै यता र उता लडीबडी गर्न लाग्‍यो। अनि येशूले बुबाचाहिँलाई सोध्‍नुभयो, “यसलाई यस्‍तो भएको कति भयो?” ‘बालककालदेखि नै यस्‍तो भएको हो’ भनेर बुबाले जवाफ दिए। “भूतले उसलाई घरीघरी आगो र पानीमा पारेर मार्न खोज्‍छ। हजुर! तपाईंले सक्‍नुहुन्‍छ भने हामीमाथि दया गरेर उपकार गरिदिनुहोस्!” येशूले तिनलाई भन्‍नुभयो, “सक्‍नुहुन्‍छ भने भनी किन भन्‍छौ? विश्‍वास गर्नेलाई त सबै कुरा हुन सक्‍छ।” यो सुनेर बुबाचाहिँले कराउँदै भने, “हजुर, म विश्‍वास गर्छु। मेरो कमजोर विश्‍वासलाई मद्दत गर्नुहोस्!”