मत्ती 27:1-31

बिहानीपख मुख्‍य पूजाहारी र अरू अगुवाहरूले येशूलाई मार्ने निधो गरे अनि तिनीहरूले उहाँलाई बाँधेर रोमी बडा-हाकिम पिलातसकहाँ लगेर सुम्‍पिदिए। येशूलाई ज्‍यान सजाय दिएको कुरा सुनेर पक्राइदिने यहूदालाई पश्‍चात्ताप लाग्‍यो। त्‍यसले ती चाँदीका तीस सिक्‍का लिई मुख्‍य पूजाहारी र अरू अगुवाहरूकहाँ गएर भन्‍यो, “मैले अपराध गरें, निर्दोष मानिसलाई मार्नलाई पक्राइदिएँ।” तिनीहरूले जवाफ दिए, “त्‍यसको हामीलाई के मतलब? त्‍यो त तिम्रो कुरा पो हो।” यो सुनेर यहूदाले त्‍यो पैसा मन्‍दिरभित्र फ्‍याँकिदियो अनि त्‍यहाँबाट गएर त्‍यो झुण्‍डिएर मर्‍यो। मुख्‍य पूजाहारीहरूले चाहिँ त्‍यो पैसा टिपेर भने, “यो त रगतको पैसा हो, यसलाई मन्‍दिरको ढुकुटीमा राख्‍नु ठीक हुँदैन।” यसकारण तिनीहरूले परदेशीहरूका लाश गाड्‍न कुमालेको बारी भनिने जमिन किन्‍ने सल्‍लाह गरे। त्‍यसैकारण आजसम्‍म पनि त्‍यो जमिनलाई ‘रगतको जमिन’ भन्‍ने चलन छ। यसरी त्‍यति बेला यर्मिया अगमवक्ताले भनेको यो कुरा पूरा हुन आएको हो, “इस्राएलका मानिसहरूले उहाँको लागि तोकेको मोलचाहिँ चाँदीका तीस सिक्‍का थियो। त्‍यो तिनीहरूले लिए। अनि परमप्रभुले मलाई अह्राउनुभएजस्‍तै गरी तिनीहरूले त्‍यो पैसा कुमालेको बारीको लागि दिए।” येशू रोमी बडा-हाकिमको अघि उभिनुभएपछि हाकिमले उहाँलाई सोधे, “के तिमी यहूदीहरूका राजा हौ?” येशूले जवाफ दिनुभयो, “त्‍यो त तपाईं आफैंले भन्‍दै हुनुहुन्‍छ।” मुख्‍य पूजाहारी र अरू अगुवाहरूले येशूलाई धेरै दोष लगाउन थाले। तर जतिसुकै दोष लगाए तापनि उहाँले केही पनि भन्‍नुभएन। यसकारण पिलातसले उहाँलाई भने, “तिनीहरूले यतिका दोषहरू लगाएको तिमी सुन्‍दैनौ?” तर येशूले एउटै कुराको पनि जवाफ दिनुभएन। यो देखेर बडा-हाकिमलाई साह्रै अचम्‍म लाग्‍यो। निस्तार चाडको बेलामा बडा-हाकिमले मानिसहरूले रोजेको एक जना कैदीलाई छोड्‍ने गरेका थिए। त्‍यस बेला बारब्‍बा नाउँ गरेको एक जना डरलाग्‍दो मानिस झ्‍यालखानमा थियो। अनि पिलातसले जम्‍मा भएका मानिसहरूलाई सोधे, “लौ भन, म कसलाई छोडिदिऊँ? बारब्‍बालाई कि ख्रीष्‍ट भन्‍ने येशूलाई?” किनभने तिनीहरूले येशूलाई डाह गरेर सुम्‍पन ल्‍याएका हुन् भन्‍ने कुरा बडा-हाकिमलाई थाहा थियो। पिलातस न्‍याय आसनमा बसेका थिए। त्‍यसै बेला उनकी स्‍वास्‍नीले उनलाई यसो भनेर खबर पठाइन्, “ती धर्मात्‍मा मानिसलाई केही पनि नगर्नुहोला किनभने आज राती मैले उनको बारेमा सपना देखेर धेरै दु:ख पाएकी छु।” तर मुख्‍य पूजाहारी र अरू अगुवाहरूले चाहिँ मानिसहरूको धुइरोलाई सुर्‍याएर यसो भन्‍न लगाए, “येशूलाई मार्नुहोस्, बारब्‍बालाई चाहिँ छोडिदिनुहोस्।” बडा-हाकिमले फेरि सोधे, “साँच्‍चै भन, कसलाई छोडिदिऊँ?” तिनीहरूले “बारब्‍बालाई नै छोडिदिनुहोस्,” भनेर कराए। अनि पिलातसले तिनीहरूलाई फेरि सोधे, “त्‍यसो भए ख्रीष्‍ट भन्‍ने येशूलाई चाहिँ म के गरूँ त?” “त्‍यसलाई क्रूसमा झुण्‍ड्याइयोस्!” तिनीहरू सबैले कराएर भने। पिलातसले सोधे, “यिनले के अपराध गरेका छन् र?” तर तिनीहरूले झन् चिच्‍च्‍याएर भने, “त्‍यसलाई क्रूसमै झुण्‍ड्याइयोस्!” पिलातसलाई अब केही सीप नलाग्‍लाजस्‍तो भयो। अब त गोल-माल मच्‍चिएला भन्‍ने ठानेर उनले सबैको अगाडि हात धुँदै भने, “हेर, यी मानिसलाई मारेको दोष मलाई होइन, तर तिमीहरूलाई नै लागोस्।” “हुन्‍छ-हुन्‍छ, यसलाई मारेको दोष हामी र हाम्रै छोरा-छोरीमाथि नै परोस्!” तिनीहरूले कराउँदै भने। तब पिलातसले बारब्‍बालाई छोडिदिए। येशूलाईचाहिँ उनले कोर्रा लगाएर क्रूसमा झुण्‍ड्याउन सिपाहीहरूलाई जिम्‍मा लगाए। त्‍यसपछि पिलातसका सिपाहीहरूले येशूलाई दरबारभित्र लगे अनि अरू सबै सिपाहीहरूलाई बोलाएर ल्‍याए। तिनीहरूले येशूको लुगा फुकालेर उहाँलाई राजाको जस्‍तै रातो पोशाक पहिराइदिए। काँडाको मुकुट बनाएर उहाँको शिरमा लगाइदिए र उहाँको दाहिने हातले निगालो लिन लगाएर उहाँको अगाडि झुकेर गिल्‍ला गर्दै भने, “यहूदीहरूका राजाको जय होस्!” त्‍यसपछि सिपाहीहरूले उहाँलाई थुके अनि निगालो खोसेर उहाँकै टाउकोमा हिर्काए। तिनीहरूले उहाँलाई यसरी गिल्‍ला गरिसकेपछि रातो पोशाक फुकालेर उहाँको आफ्‍नै लुगा लगाइदिए। त्‍यसपछि तिनीहरूले उहाँलाई क्रूसमा झुण्‍ड्याउन लगे।