२ राजा 6:25-33

त्‍यसो हुँदा सहरमा यस्‍तो अन्‍नको सङ्कट भयो कि गधाका टाउकाको दाम चाँदीका असी टुक्रा र दुई सय ग्राम परेवाको सुलीको दाम चाँदीका पाँच टुक्रा पर्थ्यो। इस्राएलका राजा सहरका पर्खालमाथि टहलिरहेका बेला एउटी नारीले चिच्‍च्‍याएर भनी, “राजा, मेरो सहायता गर्नुहोस्!” राजाले भने, “परमप्रभुले नै सहायता गर्नुहुन्‍न भने म के सहायता दिन सकूँला र? मसँग गहुँ वा दाखरस केही पनि छैन। तिमीलाई के पीर पर्‍यो?” त्‍यसले उत्तर दिई, “अस्‍तिका दिन यस आइमाईले पहिले तिम्रो बालक खाऊँ र त्‍यसपछि मेरो बालक खाउँला भनी। हामीले मेरो बालक पकाएर खायौं। भोलिपल्‍ट यसको बालक खाने दिन थियो तर यसले आफ्‍नो छोरो लुकाइछ!” त्‍यो सुनेर हतास भई राजाले आफ्‍नो वस्‍त्र च्‍याते। पर्खालको छेउमा भएका मानिसहरूले राजाले आफ्‍नो वस्‍त्रमुनि भाङ्ग्रा लाएका देखे। राजाले जोडसित भने, “आज घाम डुब्‍नुअघि शाफातको छोरा एलीशाको टाउको काट्‍न सकिनँ भने परमेश्‍वरले मलाई मारून्!” उनले एलीशालाई पक्रन एक जना मानिस पठाए। त्‍यस बेला एलीशा आफूसँग भेट गर्न आएका केही बुढापाकाहरूसित घरैमा थिए। राजाको मानिस आइपुग्‍नुभन्दा अघि एलीशाले ती बुढापाकाहरूलाई भने, “त्‍यस हत्‍याराले मेरो टाउको काट्‍न एक जना मानिस पठाउँदै छ। त्‍यो मानिस यहाँ आइपुग्‍दा ढोका थुनेर त्‍यसलाई भित्र पस्‍न नदिनुहोला। त्‍यसको पछिपछि राजा आइपुग्‍नेछन्।” उनले त्‍यति भनि नसक्‍दै राजा त्‍यहाँ आए र भने, “परमप्रभुले नै यो कष्‍ट हामीमाथि खन्‍याउनुभएको हो। उहाँले हाम्रो सहायता गर्नुहुन्‍छ भनेर मैले अब किन धेरै बेर बाटो हेरिरहनू?”