१ शमूएल 20:18-42

तब जोनाथनले तिनलाई भने, “भोलि औँसीको चाड हुनाले तिमी भोजमा नआएको सबैको नजरमा पर्नेछ। पर्सिको दिन तिमी अस्‍ति आपत्तिको बेला लुकेकै ठाउँमा जाऊ र त्‍यहाँ ढुङ्गाका रासको पछाडि बस। त्‍यसलाई निशाना बनाएर म तीन वटा काँड हान्‍नेछु। त्‍यसपछि मेरो चाकरलाई म ती खोज्‍न पठाउनेछु। यदि मैले त्‍यसलाई ‘हेर, काँड तेरो वल्‍लोपट्टि छन्‌, ती टिपेर ले,’ भनेमा त्‍यसको अर्थ हुनेछ कि तिमीलाई डर छैन र त्‍यहाँबाट निस्‍किआए हुन्‍छ। जीवित परमप्रभुलाई साक्षी राखी म भन्‍दछु कि तपाईं कुशल रहनुहुनेछ। तर यदि मैले त्‍यसलाई ‘काँड तेरो पल्‍लोपट्टि छन्,’ भनेमा तिमी गइहाल्‍नू किनभने तिमीलाई परमप्रभुले नै जानू भन्‍नुभएको रहेछ। हामीले आपसमा गरेका प्रतिज्ञा परमप्रभुले निश्‍चय नै हामीलाई सदासर्वदा पालन गर्न लाउनुहुनेछ।” दाऊद खेतमा लुके। औँसीको चाडको दिन शाऊल भोजमा आए र आफ्‍नो सधैँको स्‍थानमा भित्ताको छेउमा बसे। तिनको छेउमा अबनेर र सामुन्‍नेपट्टि जोनाथन बसे। दाऊदको ठाउँ रित्तो थियो, तर त्‍यस दिन शाऊलले केही भनेनन् किनभने तिनले सोचे, “त्‍यसलाई केही भएको होला र त्‍यो विधिअनुसार अशुद्ध होला।” भोलिपल्‍ट वा औंसीको चाडको दिनको भोलिपल्‍ट पनि दाऊदको ठाउँ रित्तै थियो र शाऊलले जोनाथनलाई सोधे, “हिजो र आज दुवै दिन किन दाऊद भोजमा आएन?” जोनाथनले उत्तर दिए, “तिनले मलाई बेथलेहेम जाने अनुमति मागे। ‘मलाई कृपा गरी जान दिनुहोस् किनभने हाम्रा परिवारले सहरमा बलिदानको चाडको उत्‍सव मनाउँदैछ। बलिदान चढाउन र मेरा दाजुहरूले मलाई त्‍यहाँ जाने आज्ञा गरेका छन् र तपाईं मेरा मित्र हुनुहुन्‍छ भने मलाई गएर आफ्‍ना नातेदारहरूसित भेट गर्न दिनुहोस्। म गएर आफ्‍ना नातेदारसित भेट गर्न पाऊँ’ भनेर तिनले बिन्‍ती गरे। यसैकारण तिनी हजुरको भोजमा आउन सकेनन्।” शाऊलले जोनाथनसित झोक्‍किएर भने, “तँ अट्टेरी र विश्‍वासघाती स्‍त्रीको छोरो! मैले अहिले थाहा पाएँ कि तँ यिशैको छोरोपट्टि लागेको छस् र आफ्‍नो र आफ्‍नी आमाको बेइज्‍जत गर्दै छस्! के तँ यो जान्‍दैनस् कि त्‍यो यिशैको छोरो बाँचुञ्‍जेल तँ यस देशमा राजा हुन सक्‍नेछैनस्? अब जा र त्‍यसलाई यहाँ लिएर आइज! त्‍यो मर्नु नै पर्छ!” जोनाथनले उत्तर दिए, “उनी किन मर्नुपर्छ? उनले के गरे?” त्‍यसो हुँदा जोनाथनलाई मार्न शाऊलले भाला हाने। तब जोनाथनले आफ्‍ना बुबाले साँच्‍चै दाऊदलाई मार्ने नै निश्‍चय गरिसकेका रहेछन् भनी थाहा पाए। जोनाथन रिसले टेबलबाट उठे र त्‍यो दिन केही खाएनन्। त्‍यो औंसीको चाडको दोस्रो दिन थियो। दाऊदको खातिर तिनले गहिरो दु:ख माने किनभने शाऊलले तिनको बेइज्‍जत गरेका थिए। भोलिपल्‍ट बिहान सल्‍लाह भएअनुसार जोनाथन दाऊदलाई भेट्‍न खेतमा गए। तिनले एउटा केटोलाई आफूसँग लगेर त्‍यसलाई भने, “दगुर्! म एउटा काँड हान्‍नेछु, त्‍यो खोजेर ले।” केटो दगुर्‍यो अनि जोनाथनले त्‍यसको पल्‍लोपट्टि काँड हाने। काँड खसेको ठाउँमा केटो पुगेपछि जोनाथनले त्‍यसलाई कराएर भने, “काँड तेरो पल्‍लोपट्टि छ! त्‍यहाँ उभी नबस्! चाँडो गर!” केटोले काँड टिपेर ल्‍यायो र आफ्‍ना मालिककहाँ फर्केर आयो। त्‍यसलाई त्‍यसको केही अर्थ थाहा भएन। जोनाथन र दाऊदले मात्र बुझे। त्‍यसपछि जोनाथनले आफ्‍ना हतियारहरू त्‍यस केटालाई दिए र तिनलाई लिएर सहरमा पुर्‍याउन भने। केटो गएपछि दाऊद ढुङ्गाका रासको पछिल्‍तिरबाट निस्‍किआए र तीन पल्‍ट भूइँसम्‍म निहुरेर ढोग गरे। दाऊद र जोनाथनले आपसमा म्‍वाइँ खाए र रोए। दाऊदको मनको पीर जोनाथनको भन्दा ज्‍यादा थियो। तब जोनाथनले दाऊदलाई भने, “परमेश्‍वर तिमीसित रहून्! परमप्रभुले यो निश्‍चय गर्नुहुनेछ कि तिमी र मैले आपसमा गरेको पवित्र प्रतिज्ञा पूरा गर्नेछौं अनि तिम्रा र मेरा सन्‍तानले पनि सदासर्वदा त्यो मान्‍नेछन्।” त्‍यसपछि दाऊद बिदा भए र जोनाथन सहरतिर फर्के।