विलाप 3:13-27

आफ्‍नो ठोक्रोका काँड़हरूले उहाँले मेरो मुटु छेड़िदिनुभयो। मेरा सबै मानिसहरूका हाँसोको पात्र म बनेको छु, र दिनभरि नै तिनीहरूका ठट्टाको गीत बनेको छु। उहाँले मलाई तीतो जड़ीबूटी भरिदिनुभयो, र पित्त खुवाइदिनुभयो। उहाँले रोड़ा खुवाएर मेरा दाँत भाँचिदिनुभयो, र मलाई धूलोमा कुल्‍चीमिल्‍ची गर्नुभयो। शान्‍ति मेरो जीवनबाट दूर भएको छ। कल्‍याण के हो, सो मैले बिर्सेको छु। यसैले म भन्‍छु, “मेरो शान नष्‍ट भयो, परमप्रभुबाट गरेको आशा पनि टुट्यो।” तीतोपन र पित्त, मेरो दु:ख र फिरन्‍तेपनलाई सम्‍झन्‍छु। म निरन्‍तर तिनलाई सम्‍झिरहन्‍छु, र मेरो प्राण मभित्र हताश भएको छ। तर म यो स्‍मरण गर्दछु, यसैले मलाई आशा दिन्‍छ: परमप्रभुको महान्‌ प्रेमले गर्दा हामी भस्‍म भएका छैनौं, उहाँका कृपाको अन्‍त कहिल्‍यै हुँदैन। हरेक बिहान उहाँको कृपा नयाँ हुन्‍छ। तपाईंको विश्‍वस्‍तता महान्‌ छ। मेरो प्राणले भन्‍छ, “परमप्रभु नै मेरो सर्वस्‍व हुनुहुन्‍छ, यसैकारण म धैर्यसाथ उहाँको प्रतीक्षा गरिरहन्‍छु।” परमप्रभुको बाटो हेर्ने, उहाँलाई खोज्‍नेहरूप्रति परमप्रभु कृपालु हुनुहुन्‍छ। चूपचापसँग परमप्रभुका उद्धारको बाटो हेर्नु असल हुन्‍छ। आफ्‍नो युवावस्‍थामा नै जुवा बोक्‍नु मानिसलाई असल हुन्‍छ।