२ राजाहरू 6:25-33

सहरमा घोर अनिकाल पर्‍यो। घेरा यति लामो भयो, कि गधाको एउटा टाउको एक किलोग्राम चाँदी, र एक मुट्ठी सिमी पचपन्‍न ग्राम चाँदीको दाम भयो। जब इस्राएलका राजा सहरको पर्खालमा हिँड़िरहेका थिए, तब एउटी स्‍त्रीले हपारेर तिनलाई भनी, “हे मेरा प्रभु महाराजा, मलाई सहायता गर्नुहोस्‌!” राजाले जवाफ दिए, “यदि परमप्रभुले नै तँलाई केही सहायता गर्नुभएन भने मैले तेरो निम्‍ति कहाँबाट सहायता पाउने? खलाबाट कि दाख-कुण्‍डबाट?” तब तिनले सोधे, “तिमीलाई के भयो त?” त्‍यसले जवाफ दिई, “यस स्‍त्रीले मलाई भनी, ‘आज खानलाई तिम्रो छोरो देऊ। भोलिचाहिँ हामी मेरो छोरो खाऔंला’। तब हामीले मेरो छोरो पकाएर खायौं। भोलिपल्‍ट मैले त्‍यसलाई भनें, ‘आज खानलाई तिम्रो छोरो ल्‍याऊ,’ तर त्‍यसले त्‍यसलाई लुकाई।” राजाले त्‍यस स्‍त्रीको कुरा सुनेपछि, तिनले आफ्‍ना लुगा च्‍याते। जब तिनी पर्खालमा हिँड़िरहेका थिए तब मानिसहरूले तिनलाई देखे र राजाको जीउमा भित्रपट्टि भाङ्‌ग्रा लाएका देखे। तिनले भने, “आज शाफातका छोरा एलीशाको शिर त्‍यसका काँधमा नै रह्यो भनेदेखि परमप्रभुले यो व्‍यवहार मात्र होइन, तर त्‍यसभन्‍दा पनि बढ़ी व्‍यवहार मसँग गरून्‌।” अब एलीशा र धर्म-गुरुहरू पनि तिनीसँगै आफ्‍नो घरमा बसिरहेका थिए। राजाले एक जना समाचारवाहकलाई अगि पठाए, तर त्‍यो समाचारवाहक आइपुग्‍न अघि एलीशाले धर्म-गुरुहरूलाई भने, “त्‍यस हत्‍याराले मेरो शिर काट्‌नलाई कसैलाई पठाएको तपाईंहरू देख्‍नुहुन्‍न? हेर, त्‍यो समाचारवाहक आइपुग्‍दा ढोका थुनिदेओ, र खूब जोडसित ठेलिराख। के त्‍यसका मालिकका पाइलाको आवाज त्‍यसको पछिपछि आएको होइन?” तिनी यसरी तिनीहरूसँग बोल्‍दाबोल्‍दै त्‍यो समाचारवाहक आइपुगिहाल्‍यो। अनि राजाले भने, “यो सर्वनाश परमप्रभुबाट भएको हो! अब परमप्रभुको प्रतीक्षा मैले किन गरिरहने?”