२ कोरिन्थी 7:8-13

मैले आफ्‍नो पत्रबाट तिमीहरूलाई शोकित तुल्‍याएको भए तापनि म पछुतो गर्दिनँ, हुन त मलाई पछितो भएकै थियो। मलाई थाहा भयो, कि त्‍यस पत्रले तिमीहरूलाई थोरै समयको निम्‍ति मात्र भए पनि शोकित तुल्‍यायो। तिमीहरूलाई शोक भयो भनेर म खुशी भएको होइनँ, तर तिमीहरूको शोकले तिमीहरूलाई पश्‍चात्तापी बनायो भनेर हो, किनभने तिमीहरूले ईश्‍वरीय शोकको अनुभव गर्‍यौ, र हामीतर्फबाट तिमीहरूले केही नोक्‍सानी सहनुपरेन। किनभने ईश्‍वरीय शोकले मुक्तिको निम्‍ति पश्‍चात्ताप उत्‍पन्‍न गर्छ, र त्‍यसमा पछितो हुँदैन, तर सांसारिक शोकले भने मृत्‍यु उत्‍पन्‍न गर्छ। किनकि हेर, यस ईश्‍वरीय शोकले तिमीहरूमा कस्‍तो उत्‍साह उत्‍पन्‍न गराएको छ— आफैलाई निर्दोष तुल्‍याउन तिमीहरूमा कस्‍तो उत्‍सुकता छ, कस्‍तो क्रोध, कस्‍तो भय, कस्‍तो तृष्‍णा, कस्‍तो जोश, न्‍याय होस्‌ भन्‍ने कस्‍तो इच्‍छा! सबै कुरामा तिमीहरूले आफैलाई निर्दोष भएको साबित गरेका छौ। मैले यो पत्र अन्‍याय गर्ने व्‍यक्तिको कारणले लेखेको होइन, न त अन्‍यायमा पर्ने व्‍यक्तिको कारणले नै हो, तर यस हेतुले कि परमेश्‍वरको दृष्‍टिमा हामीप्रति तिमीहरूको उत्‍साह कस्‍तो छ, सो तिमीहरूलाई थाहा होस्‌। यसैकारण हामीलाई सान्‍त्‍वना मिलेको छ। हामीले पाएको आफ्‍नै सान्‍त्‍वनाबाहेक तीतसको आनन्‍दमा हामी बढ़ी रमायौं, किनकि तिमीहरूद्वारा तिनको मनलाई शान्‍ति मिलेको छ।