२ कोरिन्थी 4:7-18

सर्वश्रेष्‍ठ शक्ति हाम्रो होइन तर परमेश्‍वरको हो भनी प्रष्‍ट पार्न यो धन हामीसित माटोका भाँड़ाहरूमा छ। हामी सबैतिरबाट कष्‍टित छौं, तर किचिएका छैनौं। अन्‍योलमा परेका छौं, तर हताश भएका छैनौं। सताइएका छौं, तापनि त्‍यागिएका छैनौं। प्रहार गरेर ढलेका छौं, तापनि नष्‍ट पारिएका छैनौं। येशूको जीवन हाम्रा शरीरमा प्रकट होस्‌ भनेर हामी उहाँको मृत्‍यु सधैँ हाम्रा शरीरमा बोकिहिँड्‌छौं। किनकि हामी जीवित छँदा पनि येशूको खातिर सधैँ मृत्‍युको मुखैमा परिबस्‍छौं, यस हेतुले कि येशूको जीवन हाम्रा मरणशील शरीरमा प्रकटित होस्‌। यसरी मृत्‍युले हामीमा काम गर्दछ, तर जीवनले तिमीहरूमा। “मैले विश्‍वास गरें, यसकारण म बोलें” भन्‍नेकै आत्‍मा हामीमा भएको हुनाले हामी पनि विश्‍वास गर्छौं, र हामी बोल्‍छौं। हामी जान्‍दछौं, कि प्रभु येशूलाई जीवित पार्नुहुनेले हामीलाई पनि येशूसँग जीवित पार्नुहुनेछ, र उहाँले नै हामीलाई तिमीहरूसँग उहाँको उपस्‍थितिमा ल्‍याउनुहुन्‍छ। किनभने यी सब तिमीहरूकै खातिर भएका हुन्, ताकि जसरी अनुग्रह धेरैभन्‍दा धेरै मानिसहरूमा फैलिँदैजान्‍छ, त्‍यसरी नै परमेश्‍वरका महिमाको निम्‍ति धन्‍यवाद दिने काम पनि बढ्‌दैजाओस्‌। यसकारण हामी हरेस खाँदैनौं। हाम्रो बाह्य मनुष्‍यत्‍व नाश हुँदैगए तापनि हाम्रो आत्‍मिक मनुष्‍यत्‍वचाहिँ दिनदिनै नयाँ हुँदैजान्‍छ। किनकि हाम्रो हलुको र क्षणभरको कष्‍टले हाम्रा निम्‍ति अतुलनीय तथा अनन्‍तको महान्‌ महिमा तयार गरिरहेछ। हामी दृश्‍य कुरालाई होइन, तर अदृश्‍य कुरालाई हेर्छौं, किनभने दृश्‍य कुरा क्षणिक हुन्‍छन्, तर अदृश्‍य कुराचाहिँ अनन्‍तसम्‍म रहन्‍छन्‌।