باور داشتن به اینکه خدا تحت هر شرایطی نیکوستنمونه

«استوار در نیکویی» شاید قبلاً این را شنیده باشید: زندگی سخت است؛ خدا نیکوست. این گفته چیزی فراتر از کلیشه‌ای پیش‌پا افتاده است: این گفته، حقیقت الاهیاتیِ قاطع و استواری است. برخی از افراد بسیار باهوش با سؤالاتی از این دست کلنجار رفته‌اند که «اگر خدا نیکوست، پس چرا این اتفاق می‌افتد؟ چرا به بی‌عدالتی مجال داده می‌شود، و چرا زندگی این‌قدر سخت است؟» آن انسانهای بسیار باهوش به این نتیجه رسیده‌اند که زندگی سخت است و خدا نیکوست. این دو یکدیگر را خنثی نمی‌کنند. نتیجه‌گیری فوق را «عدالت الاهی (الاهیات استدلالی)» می‌نامند. اکثر مردم چنین می‌پندارند که چون زندگی سخت است، خدا نمی‌تواند نیکو باشد— اما این استدلال صحیحی نیست. موضوع «این یا آن» نیست. چند سال پیش، تصمیم گرفتم که حتی وقتی نمی‌توانم به قسمت «چرا»ی سؤال فوق («اگر خدا نیکوست، چرا . . .؟) پاسخ بدهم، کلمۀ «اگر» را [از آن] حذف کنم. به‌عبارت دیگر، انتخاب کردم باور کنم که صرفنظر از هر اتفاقی که بیفتد، خدا نیکوست … شما نیز می‌توانید خود را در نیکویی خدا استوار کنید. کار را با انتظار برای نیکویی خدا علیرغم موقعیتها[ی موجود] شروع کنید. ممکن است دری بسته شود، اما خدا چیز بهتری در نظر دارد و ما ناگزیریم از درِ متفاوتی عبور کنیم تا به آن [چیز بهتر] دست یابیم. این اتفاق آنقدر در زندگی من افتاده که اکنون در آن مهارت دارم. وقتی اوضاع مطابق میلم پیش نمی‌رود، به خودم یادآوری می‌کنم که خدا حساب همه چیز را دارد و سپس، انتظار فرصت بعدی را می‌کشم که پرده از نقشۀ غائی خدا از طریق آن خواهد برداشت. محکم و پایدار بودن در نیکویی خدا همیشه کاری منطقی نیست. بلکه عزمی راسخ است مبنی بر این که اجازه ندهیم سختیهای زندگی از عظمت خدا بکاهند. دربارۀ این موضوع فکر کنید: از چه راههایی می‌توانید به خودتان یادآوری کنید که علیرغم موقعیتهای موجود انتظار نیکویی خدا را بکشید؟ «دعا کنید»: خدایا، متشکرم که کمکم می‌کنی تا در نیکویی‌ات محکم و پایدار باشم. امروز به من قوت عطا کن تا دست از سردرگمی بردارم و شروع کرده، در هر موقعیتی انتظار لطف تو را بکشم. در نام عیسی. آمین.