باور داشتن به اینکه خدا تحت هر شرایطی نیکوستنمونه

«لطف پدرانۀ خدا» لطف خدا همان‌قدر طبیعی در زندگی ما جاری می‌گردد که لطف پدر در زندگی فرزندانش. (او عالی‌ترین پدری است که می‌توان تصور کرد.) خدا دوست‌تان دارد. او شما را فرزند خود می‌داند، و این موضوع شما را وارثان برکات وی می‌سازد. ضرورتی ندارد که نیکویی خدا را برای کسانی که درکش نمی‌کنند، یا با آن مخالفند توجیه کنید. همیشه کسانی هستند که منتظرند از پیروزی شما انتقاد کنند، یا برکتی را که گرفته‌اید نادیده بگیرند، چون احساس می‌کنند شخص دیگری بیشتر سزاوار [دریافتش] آن بوده. در واقع، اگر احساس کرده‌اید آن شخص سزاوار دریافت برکت نیست (بیایید روراست باشیم، همۀ ما چنین احساسی داشته‌ایم . . .)، احتمالاً حق با شماست! اما در این موضوع حقیقتی نهفته است: آنچه بر دیگری نمی‌پسندیم، بر خود نیز نباید بپسندیم! اگر چشم دیدنِ لطف خدا را در زندگی دیگران نداریم نباید انتظار دیدن آن را در زندگی خود نیز داشته باشیم. وقتی درک می‌کنیم که لطف خدا بیانگر فیض اوست، می‌فهمیم که این لطف— دقیقاً همانند فیض— بستگی به شایستگی ما ندارد. دربارۀ این موضوع فکر کنید: در چه مواردی از زندگی شما لطفی شامل حالتان شده که یا غیرمنتظره بوده یا سزاوارش نبودید؟ «دعا کنید»: خدایا، شکرت می‌کنم که پدرم هستی. صرفنظر از اینکه پدر جسمانی‌ام چگونه پدری است، تو پدری سخاوتمند هستی و لطفی مداوم برای آینده‌ام در نظر داری. امروز به من بیاموز تا لطف خانوادگی‌ای را که به‌عنوان فرزندت شامل حالم کرده‌ای، بپذیرم. در نام عیسی. آمین.