Ο Μαραθώνιος που λέγεται Ζωή

Μου αρέσει πολύ να τρέχω, αν και δεν είμαι καμιά σοβαρή δρομέας. Αυτό που εγώ αποκαλώ τρέξιμο, είναι ένα αργό τζόγκινγκ πέντε μιλίων, και όταν λέω αργό, εννοώ ότι μητέρες που σπρώχνουν τα μωρά τους σε καροτσάκια με προσπερνάνε. Η φίλη μου, η Ντον, που κάνουμε μαζί πεζοπορίες στα βουνά, είναι πραγματική δρομέας. Συμμετέχει τακτικά σε μαραθώνιους και έχει αναπτύξει τόσο τη σωματική όσο και τη διανοητική αντοχή που χρειάζεται για να καλύπτει τέτοιες αποστάσεις. Έχει τρέξει αρκετά ώστε να ξέρει τι σημαίνει «χτυπάω τοίχο» κατά τη διάρκεια του τρεξίματος — μια αίσθηση που εγώ δεν έχω βιώσει ποτέ, γιατί προφανώς δεν έχω τρέξει ποτέ τόσο μακριά!

Ο τοίχος, στην έκφραση «χτυπάω τοίχο», είναι ένα εμπόδιο που οι δρομείς μπορούν να ξεπεράσουν μόνο με το μυαλό τους. Είναι περισσότερο πνευματικό παρά σωματικό, ακόμα κι όταν ο πόνος στο σώμα είναι αφόρητος. Η Ντον μου το εξήγησε μια φορά, περιγράφοντας τι της συνέβη στον πρώτο της μαραθώνιο. Είχε ήδη διανύσει 23 μίλια όταν «χτύπησε» τον περιβόητο «τοίχο». Της απέμεναν 3,2 μίλια και 36 λεπτά για να τα καλύψει. Δε θα ήταν πρόβλημα αν δεν είχε ήδη τρέξει για μίλια και δεν ένιωθε έναν διαπεραστικό πόνο να σφυροκοπάει τον αριστερό της γοφό. Όπως το περιγράφει, η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου της (η λογική πλευρά), της έλεγε να σταματήσει και να περπατήσει το υπόλοιπο της διαδρομής. Σκέψεις όπως, Μην ανησυχείς αν δεν πετύχεις τον στόχο. Όλοι θα σε καταλάβουν όταν συνειδητοποιήσουν πόση ζέστη κάνει και πόσο πολύ πονάς αντηχούσαν μες το κεφάλι της. Αλλά, με την ίδια δύναμη, η δεξιά πλευρά του εγκεφάλου της φώναξε κι αυτή, Υπάρχει ακόμα ελπίδα! Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει! Έχεις ακόμη χρόνο να πετύχεις τον στόχο σου. Μη σταματήσεις να τρέχεις!

Εσύ, έχεις νιώσει ποτέ ότι βρίσκεσαι σε έναν τέτοιο πόλεμο; Όταν το ίδιο σου το μυαλό ουρλιάζει εναντίον σου; Σε έναν αγώνα, αυτό συμβαίνει όταν «χτυπάς τον τοίχο» — όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις, όταν έχεις ξοδέψει κάθε ίχνος ενέργειας και κάθε κύτταρο μέσα σου θέλει να τα παρατήσει. Και όμως, όπως στην εμπειρία που έζησε η Ντον, κάπου βαθιά μέσα σου, μια μικρή φλόγα — ο στόχος ή το όνειρό σου — εκλιπαρεί να μην το αφήσεις να σβήσει.

Έχω βρεθεί σε ένα τέτοιο σημείο, που «χτύπησα τοίχο» — πνευματικά, διανοητικά και συναισθηματικά. Αλλά ταυτόχρονα, είχα τον Λόγο του Θεού στην καρδιά και στο μυαλό μου. Είχα τις υποσχέσεις του Θεού που φώναζαν μέσα μου, την ίδια στιγμή που το μυαλό μου ούρλιαζε να σταματήσω. Και χάρη σε αυτές τις υποσχέσεις, αυτή τη μικρή φλόγα ελπίδας, μπόρεσα να συνεχίσω, συγκεντρώνοντας το μυαλό μου στον Θεό και στον Λόγο Του. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές το μυαλό μου πολέμησε εναντίον μου για να με αναγκάσει να τα παρατήσω, εγώ συνέχιζα να το ανακατευθύνω — απομακρύνοντάς το από αυτές τις σκέψεις και ωθώντας το προς τα εκεί που ο Λόγος του Θεού έλεγε ότι βρισκόταν η αλήθεια.

Ίσως και εσύ βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο σημείο αυτή τη στιγμή. Τι σου φωνάζει το μυαλό σου; Ότι δεν είναι δυνατόν; Ότι είναι πολύ αργά; Ότι δεν είσαι αρκετά ικανός; Ότι δεν είσαι αρκετά έξυπνος; Αρκετά νέος; Αρκετά μεγάλος; Αρκετά μορφωμένος; Μπορείς να νικήσεις τη μάχη του μυαλού σου ανανεώνοντάς το με τον Λόγο του Θεού. Μπορείς να αντέξεις, κάνοντας τη φωνή του Θεού πιο δυνατή από κάθε άλλη φωνή μέσα σου.

Προσευχή

Ουράνιε Πατέρα, Σε ευχαριστώ για τον Λόγο Σου. Βοήθησέ με να Τον γνωρίσω καλύτερα, ώστε να μεταμορφωθώ, ανανεώνοντας το μυαλό μου, ώστε να μπορέσω να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο. Στο όνομα του Χριστού, αμήν.