Πλάστηκες για να προχωράς μπροστά

Το έμβλημα της Αυστραλίας είναι μια πολύ εύστοχη εικόνα, που αγαπώ ιδιαίτερα και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μου, επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αυστραλία. Είναι δύο ζώα που κρατούν μια ασπίδα — το κόκκινο καγκουρό και η στρουθοκάμηλος εμού. Επιλέχθηκαν όχι μόνο επειδή είναι ενδημικά της Αυστραλίας, αλλά και επειδή, από τη φύση τους, μπορούν να κινηθούν μόνο προς τα εμπρός.

Η στρουθοκάμηλος εμού, ένα μεγάλο πτηνό που δεν πετά, και ελαφρώς μικρότερο από τη συγγενή της, τη στρουθοκάμηλο, είναι γνωστή για την ταχύτητά της, καθώς μπορεί να καλύψει έως και τρία περίπου μέτρα σε ένα μόνο βήμα όταν τρέχει με πλήρη ταχύτητα. Είναι το μοναδικό πτηνό με γαστροκνήμιους μυς — παρόμοιους με εκείνους του ανθρώπου. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί να περπατήσει προς τα πίσω. Μπορεί μόνο να κινείται προς τα εμπρός.

Το κόκκινο καγκουρό — όπως όλα τα καγκουρό — κινείται με μια εντυπωσιακή κίνηση άλματος, χρησιμοποιώντας και τα δύο μεγάλα πόδια του ταυτόχρονα, για να σπρώξουν, και την ουρά του για ισορροπία. Ο συνδυασμός των μεγάλων μυωδών ποδιών και της ουράς τους, βοηθά τα καγκουρό να κινούνται μπροστά, ναι μεν, αποτελεσματικά, αλλά μόνο μπροστά — όχι προς τα πίσω.

Όταν σκέφτομαι αυτά τα ζώα που έπλασε ο Θεός να μην μπορούν να περπατήσουν προς τα πίσω, δεν μπορεί παρά να πάει ο νους μου σ' εμάς — τους ανθρώπους, πλασμένους κατ' εικόνα του Θεού, άλλο ένα θαύμα της δημιουργίας που έχει σχεδιαστεί να κινείται με τον ίδιο τρόπο.

Καταλαβαίνω ότι, πότε-πότε, χρειάζεται να κάνουμε μερικά βήματα πίσω, να αναλογιστούμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλοτε η ίδια η ζωή μάς χτυπάει με τρόπο που νιώθουμε πως μας πάει πίσω, αλλά, ο Θεός μένει πιστός, μας σηκώνει και να μας κρατάει πάνω στην πορεία μας προς τα εμπρός. Όλοι μας είμαστε ταξιδιώτες, ανεξάρτητα από το σημείο της διαδρομής που βρίσκεται ο καθένας μας. Κάποιες εποχές προχωράμε πιο γρήγορα και άλλες πιο αργά, αλλά, γενικά, συνέχεια προχωράμε. Παρόλο που μπορεί να κάνουμε μια στάση και να κοιτάξουμε πίσω, δε θέλουμε να κολλήσουμε στο παρελθόν, σωστά; Πόσες φορές έχουμε επιτρέψει σε μια περίοδο απογοήτευσης, πόνου, απόρριψης, προσβολής ή φόβου να μας σταματήσει από την πορεία προς τα μπρος; Σήμερα, είναι μια καλή μέρα να πιάσουμε το χέρι του Χριστού και, όπως το εμού και το κόκκινο καγκουρό, να κάνουμε το επόμενο βήμα μπροστά.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Παύλου προς τους Φιλιππησίους, ξεχνώντας αυτά που είναι πίσω και προχωρώντας προς αυτά που βρίσκονται μπροστά μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Ούτε τόσο δα λίγο. Μπορούμε, όμως, να επιδράσουμε πάνω στο μέλλον μας. Μπορούμε να συνεχίσουμε να υπομένουμε με πίστη, και έχοντας ως στόχο όλα όσα έχει σχεδιάσει ο Θεός για εμάς. Μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε προς τη μόνη κατεύθυνση για την οποία έχουμε πλαστεί να κινούμαστε.

Το εμού. Το κόκκινο καγκουρό. Εμείς. Πλασμένοι να κινούμαστε προς τα εμπρός. Ποτέ προς τα πίσω. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε, για να μπορούμε να φέρουμε σε πέρας το έργο που ο Θεός μας έχει καλέσει να κάνουμε!

Προσευχή

Ουράνιε Πατέρα, Σε ευχαριστούμε που μπορούμε να αντλούμε τόσα παραδείγματα από τη φύση και για την ενόραση που μας δίνεις. Βοήθησέ μας να κινούμαστε με τον τρόπο που μας δημιούργησες να κινούμαστε — προς τα μπροστά, και ποτέ προς τα πίσω. Στο όνομα του Χριστού, αμήν.