Luwc 5
5
1-3A dygwyddodd, fel yr oedd efe yn sefyll wrth lỳn Gennesaret, a’r dyrfa yn pwyso ato i wrandaw gair Duw, weled o hono ddwy long àr dir yn ymyl y làn, ond y pysgodwyr oeddynt wedi myned i dir i olchi eu rhwydau. Gwedi myned o hono i fewn i un o honynt, yr hon oedd eiddo Simon, efe á ddymunodd arno wthio ychydig oddwrth y tir. Yna efe á eisteddodd, ac á ddysgodd y bobl allan o’r llong.
4-11Gwedi iddo orphen llefaru, efe á ddywedodd wrth Simon, Gwthia allan i’r dyfnddwr, a bwriwch eich rhwydau am helfa. Simon á atebodd, Feistr, yr ydym wedi bod yn ymboeni àr hyd y nos, a heb ddal dim; èr hyny, ar dy air di, mi á fwriaf y rhwyd. Wedi gwnenthur hyny, hwy á ddaliasant y fath liaws o bysgod, nes oedd y rhwyd yn dechreu rhwygo. A hwy á amneidiasant àr eu cyfeillion yn y llong arall, i ddyfod a’u cynnorthwyo hwynt. A hwy á ddaethant, ac á lwythasant y ddwy long, nes oeddynt yn mron soddi. Simon Pedr, pan welai hyn, á syrthiodd wrth liniau Iesu, gan ddywedyd, Dos ymaith oddwrthyf, O Arglwydd, canys dyn pechadurus wyf fi. Oblegid yr helfa bysgod à ddaliasent, á’i llanwasai ef a’i holl gymdeithion â dychryn, yn enwedig Iago ac Ioan, meibion Zebedëus, y rhai oeddynt gyfranogion â Simon. A dywedodd Iesu wrth Simon, Nac ofna; o hyn allan y déli ddynion. A gwedi iddynt ddwyn y llongau i dir, hwy á adawsant bob peth, ac á’i dylynasant ef.
12-16Pan oedd efe yn un o’r dinasoedd cymydogaethol, dyn wedi ei orchuddio â gwahanglwyf, wedi ei weled ef, á syrthiodd àr ei wyneb, ac á ddeisyfodd arno gàn ddywedyd, Feistr, os ewyllysi, ti á elli fy nglanâu. Iesu, gwedi estyn ei law a chyfhwrdd ag ef, á ddywedodd, Yr wyf yn ewyllysio; glanâer di. Y cythrym hwnw ei wahanglwyf á ymadawodd ag ef. Ac efe á orchymynodd iddo na ddywedai i neb. Ond dos, meddai efe dangos dy hun i’r offeiriad, a chyflwyna yr offrwm à bènodwyd gàn Foses èr hysbysu i’r bobl ddarfod dy lanâu. Eto, o gymaint â hyny yn fwy y sonid am Iesu yn mhob màn, nes yr ymgasglai tyrfëydd mawrion i wrandaw arno, ac i gael eu hiachâu o’u clefydau. Ac efe á giliai i leoedd annghyfannedd, ac á weddiai.
17-26Un diwrnod, fel yr oedd efe yn athrawiaethu, a Phariseaid, ac athrawon y gyfraith, y rhai á ddaethent o Gaersalem, ac o bob tref yn Ngalilea ac Iuwdea, yn eistedd gerllaw: gallu yr Arglwydd á amlygid yn iachâad y rhai cleifion. Ac wele, rhyw ddynion yn dwyn àr wely ddyn à flinid gàn barlys, á geisiasant ei ddwyn ef i fewn, a’i ddodi gèr bron Iesu; ond pan welent bod hyny yn anwneuthuradwy oblegid y dyrfa, hwy á ddringasant àr y tô, ac á’i gollyngasant ef i waered yn y gwelyan drwy y peithyndo, yn y canol gèr ei fron ef. Iesu yn canfod eu ffydd hwynt, á ddywedodd, Ddyn, maddeuwyd i ti dy bechodau. Ar hyny yr Ysgrifenyddion a’r Phariseaid á ymresymasant fel hyn, Pwy yw hwn sydd yn dywedyd cableddau? A all neb faddau pechodau heblaw Duw? Iesu yn gwybod eu meddyliau hwynt, gàn ateb á ddywedodd wrthynt, Beth ydych yn ei resymu yn eich calonau? Pa un hawddach, ai dywedyd, Maddeuwyd i ti dy bechodau, ai dywedyd, Cyfod a rhodia? Ond fel y gwybyddoch bod gàn Fab y Dyn awdurdod àr y ddaiar i faddau pechodau, Cyfod (meddai efe wrth y dyn parlysig,) cymer i fyny dy wely, a dychwel i’th dŷ. Y cythrym hwnw y cyfododd efe yn eu gwydd hwynt; ac efe á gymerodd i fyny ei wely, ac á ddychwelodd adref, gàn ogoneddu Duw. Pan welsant hyn, hwy á darawyd oll â syndod ac erbarch, ac á ogoneddasant Dduw, gàn ddywedyd, Gwelsom bethau aruthrawl heddyw.
27-32Ar ol y pethau hyn efe á aeth allan, ac a welai dollwr a’i enw Lefi, yn eistedd wrth y dollfa, ac á ddywedodd wrtho, Canlyn fi. Ac efe á gyfododd, á adawodd bob peth, ac á’i canlynodd ef. A Lefi á wnaeth iddo wledd fawr yn ei dŷ ei hun, lle yr oedd lliaws mawr o dollwyr ac ereill wrth y bwrdd gyda hwynt. Ond Ysgrifenyddion a Phariseaid y lle á rwgnachasant, gàn ddywedyd wrth ei ddysgyblion ef, Paham yr ydych chwi yn bwyta ac yn yfed gyda thollwyr a phechaduriaid? Iesu gàn ateb, á ddywedodd wrthynt, Nid y rhai iach, ond y rhai cleifion, sy raid iddynt wrth feddyg. Mi á ddaethym i alw, nid y rhai cyfiawn, ond pechaduriaid i ddiwygiad.
33-39Yna y gofynasant iddo, Paham y mae dysgyblion Ioan, a’r un modd yr eiddo y Phariseaid, yn ymprydio yn fynych ac yn gweddio, ond yr eiddot ti yn bwyta ac yn yfed? Yntau á atebodd. A fỳnech chwi i’r priodweis ymprydio, tra y mae y priodfab gyda hwynt? Ond y dyddiau á ddaw pan ddygir y priodfab oddarnynt: yn y dyddiau hyny yr ymprydiant. Efe á chwanegodd y gyffelybiaeth hon, Nid yw neb yn trwsio hen fantell â brethyn newydd; os yn amgen y newydd á rwyga yr hen; heblaw hyny, ni chydwedda yr hen a’r newydd byth â’u gilydd. Ni ddyd neb win newydd mewn hen gostrelau lledr; os yn amgen, y gwin newydd á rwyga y costrelau, a felly collir y gwin, a’r costrelau á wneir yn ddiddefnydd. Ond os dodir gwin newydd mewn costrelau newyddion, y ddau á gedwir. Hefyd, nid yw neb, wedi yfed hen win, yn y fàn yn galw am beth newydd; canys efe á ddywed, Y mae yr hen yn bereiddiach.
Dewis Presennol:
Luwc 5: CJW
Uwcholeuo
Rhanna
Copi
Eisiau i'th uchafbwyntiau gael eu cadw ar draws dy holl ddyfeisiau? Cofrestra neu mewngofnoda
Yr Oraclau Bywiol gan John Williams 1842. Cafodd y testun ei ddigideiddio gan Gymdeithas y Beibl yn 2021.