Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Luwc 5

Rhanna

Gwedi iddo orphen llefaru, efe á ddywedodd wrth Simon, Gwthia allan i’r dyfnddwr, a bwriwch eich rhwydau am helfa. Simon á atebodd, Feistr, yr ydym wedi bod yn ymboeni àr hyd y nos, a heb ddal dim; èr hyny, ar dy air di, mi á fwriaf y rhwyd. Wedi gwnenthur hyny, hwy á ddaliasant y fath liaws o bysgod, nes oedd y rhwyd yn dechreu rhwygo. A hwy á amneidiasant àr eu cyfeillion yn y llong arall, i ddyfod a’u cynnorthwyo hwynt. A hwy á ddaethant, ac á lwythasant y ddwy long, nes oeddynt yn mron soddi. Simon Pedr, pan welai hyn, á syrthiodd wrth liniau Iesu, gan ddywedyd, Dos ymaith oddwrthyf, O Arglwydd, canys dyn pechadurus wyf fi. Oblegid yr helfa bysgod à ddaliasent, á’i llanwasai ef a’i holl gymdeithion â dychryn, yn enwedig Iago ac Ioan, meibion Zebedëus, y rhai oeddynt gyfranogion â Simon. A dywedodd Iesu wrth Simon, Nac ofna; o hyn allan y déli ddynion. A gwedi iddynt ddwyn y llongau i dir, hwy á adawsant bob peth, ac á’i dylynasant ef.

Gwedi iddo orphen llefaru, efe á ddywedodd wrth Simon, Gwthia allan i’r dyfnddwr, a bwriwch eich rhwydau am helfa. Simon á atebodd, Feistr, yr ydym wedi bod yn ymboeni àr hyd y nos, a heb ddal dim; èr hyny, ar dy air di, mi á fwriaf y rhwyd. Wedi gwnenthur hyny, hwy á ddaliasant y fath liaws o bysgod, nes oedd y rhwyd yn dechreu rhwygo. A hwy á amneidiasant àr eu cyfeillion yn y llong arall, i ddyfod a’u cynnorthwyo hwynt. A hwy á ddaethant, ac á lwythasant y ddwy long, nes oeddynt yn mron soddi. Simon Pedr, pan welai hyn, á syrthiodd wrth liniau Iesu, gan ddywedyd, Dos ymaith oddwrthyf, O Arglwydd, canys dyn pechadurus wyf fi. Oblegid yr helfa bysgod à ddaliasent, á’i llanwasai ef a’i holl gymdeithion â dychryn, yn enwedig Iago ac Ioan, meibion Zebedëus, y rhai oeddynt gyfranogion â Simon. A dywedodd Iesu wrth Simon, Nac ofna; o hyn allan y déli ddynion. A gwedi iddynt ddwyn y llongau i dir, hwy á adawsant bob peth, ac á’i dylynasant ef.

Pan oedd efe yn un o’r dinasoedd cymydogaethol, dyn wedi ei orchuddio â gwahanglwyf, wedi ei weled ef, á syrthiodd àr ei wyneb, ac á ddeisyfodd arno gàn ddywedyd, Feistr, os ewyllysi, ti á elli fy nglanâu. Iesu, gwedi estyn ei law a chyfhwrdd ag ef, á ddywedodd, Yr wyf yn ewyllysio; glanâer di. Y cythrym hwnw ei wahanglwyf á ymadawodd ag ef. Ac efe á orchymynodd iddo na ddywedai i neb. Ond dos, meddai efe dangos dy hun i’r offeiriad, a chyflwyna yr offrwm à bènodwyd gàn Foses èr hysbysu i’r bobl ddarfod dy lanâu. Eto, o gymaint â hyny yn fwy y sonid am Iesu yn mhob màn, nes yr ymgasglai tyrfëydd mawrion i wrandaw arno, ac i gael eu hiachâu o’u clefydau. Ac efe á giliai i leoedd annghyfannedd, ac á weddiai.

Ar ol y pethau hyn efe á aeth allan, ac a welai dollwr a’i enw Lefi, yn eistedd wrth y dollfa, ac á ddywedodd wrtho, Canlyn fi. Ac efe á gyfododd, á adawodd bob peth, ac á’i canlynodd ef. A Lefi á wnaeth iddo wledd fawr yn ei dŷ ei hun, lle yr oedd lliaws mawr o dollwyr ac ereill wrth y bwrdd gyda hwynt. Ond Ysgrifenyddion a Phariseaid y lle á rwgnachasant, gàn ddywedyd wrth ei ddysgyblion ef, Paham yr ydych chwi yn bwyta ac yn yfed gyda thollwyr a phechaduriaid? Iesu gàn ateb, á ddywedodd wrthynt, Nid y rhai iach, ond y rhai cleifion, sy raid iddynt wrth feddyg. Mi á ddaethym i alw, nid y rhai cyfiawn, ond pechaduriaid i ddiwygiad.

Gwedi iddo orphen llefaru, efe á ddywedodd wrth Simon, Gwthia allan i’r dyfnddwr, a bwriwch eich rhwydau am helfa. Simon á atebodd, Feistr, yr ydym wedi bod yn ymboeni àr hyd y nos, a heb ddal dim; èr hyny, ar dy air di, mi á fwriaf y rhwyd. Wedi gwnenthur hyny, hwy á ddaliasant y fath liaws o bysgod, nes oedd y rhwyd yn dechreu rhwygo. A hwy á amneidiasant àr eu cyfeillion yn y llong arall, i ddyfod a’u cynnorthwyo hwynt. A hwy á ddaethant, ac á lwythasant y ddwy long, nes oeddynt yn mron soddi. Simon Pedr, pan welai hyn, á syrthiodd wrth liniau Iesu, gan ddywedyd, Dos ymaith oddwrthyf, O Arglwydd, canys dyn pechadurus wyf fi. Oblegid yr helfa bysgod à ddaliasent, á’i llanwasai ef a’i holl gymdeithion â dychryn, yn enwedig Iago ac Ioan, meibion Zebedëus, y rhai oeddynt gyfranogion â Simon. A dywedodd Iesu wrth Simon, Nac ofna; o hyn allan y déli ddynion. A gwedi iddynt ddwyn y llongau i dir, hwy á adawsant bob peth, ac á’i dylynasant ef.

Ar ol y pethau hyn efe á aeth allan, ac a welai dollwr a’i enw Lefi, yn eistedd wrth y dollfa, ac á ddywedodd wrtho, Canlyn fi. Ac efe á gyfododd, á adawodd bob peth, ac á’i canlynodd ef. A Lefi á wnaeth iddo wledd fawr yn ei dŷ ei hun, lle yr oedd lliaws mawr o dollwyr ac ereill wrth y bwrdd gyda hwynt. Ond Ysgrifenyddion a Phariseaid y lle á rwgnachasant, gàn ddywedyd wrth ei ddysgyblion ef, Paham yr ydych chwi yn bwyta ac yn yfed gyda thollwyr a phechaduriaid? Iesu gàn ateb, á ddywedodd wrthynt, Nid y rhai iach, ond y rhai cleifion, sy raid iddynt wrth feddyg. Mi á ddaethym i alw, nid y rhai cyfiawn, ond pechaduriaid i ddiwygiad.

Gwedi iddo orphen llefaru, efe á ddywedodd wrth Simon, Gwthia allan i’r dyfnddwr, a bwriwch eich rhwydau am helfa. Simon á atebodd, Feistr, yr ydym wedi bod yn ymboeni àr hyd y nos, a heb ddal dim; èr hyny, ar dy air di, mi á fwriaf y rhwyd. Wedi gwnenthur hyny, hwy á ddaliasant y fath liaws o bysgod, nes oedd y rhwyd yn dechreu rhwygo. A hwy á amneidiasant àr eu cyfeillion yn y llong arall, i ddyfod a’u cynnorthwyo hwynt. A hwy á ddaethant, ac á lwythasant y ddwy long, nes oeddynt yn mron soddi. Simon Pedr, pan welai hyn, á syrthiodd wrth liniau Iesu, gan ddywedyd, Dos ymaith oddwrthyf, O Arglwydd, canys dyn pechadurus wyf fi. Oblegid yr helfa bysgod à ddaliasent, á’i llanwasai ef a’i holl gymdeithion â dychryn, yn enwedig Iago ac Ioan, meibion Zebedëus, y rhai oeddynt gyfranogion â Simon. A dywedodd Iesu wrth Simon, Nac ofna; o hyn allan y déli ddynion. A gwedi iddynt ddwyn y llongau i dir, hwy á adawsant bob peth, ac á’i dylynasant ef.

Pan oedd efe yn un o’r dinasoedd cymydogaethol, dyn wedi ei orchuddio â gwahanglwyf, wedi ei weled ef, á syrthiodd àr ei wyneb, ac á ddeisyfodd arno gàn ddywedyd, Feistr, os ewyllysi, ti á elli fy nglanâu. Iesu, gwedi estyn ei law a chyfhwrdd ag ef, á ddywedodd, Yr wyf yn ewyllysio; glanâer di. Y cythrym hwnw ei wahanglwyf á ymadawodd ag ef. Ac efe á orchymynodd iddo na ddywedai i neb. Ond dos, meddai efe dangos dy hun i’r offeiriad, a chyflwyna yr offrwm à bènodwyd gàn Foses èr hysbysu i’r bobl ddarfod dy lanâu. Eto, o gymaint â hyny yn fwy y sonid am Iesu yn mhob màn, nes yr ymgasglai tyrfëydd mawrion i wrandaw arno, ac i gael eu hiachâu o’u clefydau. Ac efe á giliai i leoedd annghyfannedd, ac á weddiai.

Pan oedd efe yn un o’r dinasoedd cymydogaethol, dyn wedi ei orchuddio â gwahanglwyf, wedi ei weled ef, á syrthiodd àr ei wyneb, ac á ddeisyfodd arno gàn ddywedyd, Feistr, os ewyllysi, ti á elli fy nglanâu. Iesu, gwedi estyn ei law a chyfhwrdd ag ef, á ddywedodd, Yr wyf yn ewyllysio; glanâer di. Y cythrym hwnw ei wahanglwyf á ymadawodd ag ef. Ac efe á orchymynodd iddo na ddywedai i neb. Ond dos, meddai efe dangos dy hun i’r offeiriad, a chyflwyna yr offrwm à bènodwyd gàn Foses èr hysbysu i’r bobl ddarfod dy lanâu. Eto, o gymaint â hyny yn fwy y sonid am Iesu yn mhob màn, nes yr ymgasglai tyrfëydd mawrion i wrandaw arno, ac i gael eu hiachâu o’u clefydau. Ac efe á giliai i leoedd annghyfannedd, ac á weddiai.