ЭстэрУзор

У апошніх раздзелах кнігі Эстэр мы мусім адчуць адначасова палёгку і трывогу. Божы народ у Персіі будзе неўзабаве ўратаваны праз шэраг драматычных зменаў, але некаторыя дэталі ў гэтай гісторыі выклікаюць занепакоенасць.

Аман мёртвы, але яго ўказ пра знішчэнне юдэяў усё яшчэ дзейнічае. Эстэр просіць цара адмяніць гэты указ, і Ксеркс дае ёй і Мардэхаю паўнамоцтвы зрабіць гэта. Яны складаюць указ, супрацьлеглы таму, што напісаў Аман, які дазваляў юдэям абараняцца і помсціць сваім ворагам у 13-ты дзень месяца адар. Але Мардэхай, замест таго, каб выказаць салідарнасць са сваім народам, выходзіць з палаца Ксеркса, апрануты як персідскі цар. Калі распаўсюджваюцца навіны пра змену лёсу Амана і Мардэхая, то персы па ўсёй імперыі Ксеркса становяцца юдэямі і выказваюць салідарнасць, пакланяючыся Богу Ізраіля.

Калі ж наступіла 13-е адара, ворагі, якія спадзяваліся знішчыць юдэяў, былі самі знішчаныя. Як паведамляе тэкст, юдэі не бралі ніякай здабычы, хаця ўказ Мардэхая і дазваляў гэта. Гэта не была вайна помсты, а вайна, якая адмяняла грэх Саўла, першага ізраільскага цара. Насуперак Божым загадам, Саўл пашкадаваў продка сыноў Амана і разрабаваў яго зямлю. Калі юдэі прыходзяць да ўлады ў Персіі, яны старанна пазбягаюць паўтарэння тых самых грахоў часоў Саўла. Але варта адзначыць, што Бог не адобрыў і не загадаў гэтай новай вайны.

Акрамя таго, Эстэр просіць прызначыць дадатковы дзень помсты ў персідскай сталіцы і публічна выставіць целы мёртвых сыноў Амана побач з іх бацькам, насадзіўшы іх на дрэвы. Потым Мардэхай ладзіць свята, якое нагадвае персідскія святы на пачатку гісторыі Эстэр. Свята называецца Пурым паводле назвы жэрабя, якое выкарыстоўваў Аман: цяпер гэта прадметы не смерці, а жыцця і перамогі. Аднак, як і несанкцыянаваная вайна, Пурым - адзінае юдэйскае свята ў Пісанні, якое не было непасрэдна ўсталяванае Богам. Кніга заканчваецца тым, што Ксеркс усё яшчэ сядзіць на сваім троне, а Мардэхай узвышаецца да той самай пасады, якую Аман выкарыстоўваў, каб запланаваць знішчыць юдэяў.

Эстэр і Мардахей - героі, але іхнія ўчынкі часта выклікаюць трывогу. Эстэр хавае сваё юдэйства і адмаўляецца ад юдэйскіх законаў. Абодва апранаюцца ў атрыбуты Персідскай імперыі і носяць імёны, вытворныя ад персідскіх багоў. Для іх няма маральнай дылемы ў тым, каб Эстэр увайшла ў спальню цара і "дагадзіла" яму. Эстэр загадвае публічна зганьбіць целы сыноў Амана пасля дня несправакаванай помсты. А Мардэхай, дзейніючаючы так, як да гэтага часу ў Пісанні дзейнічаў толькі Бог, усталёўвае свята для ўсяго царства. Да ўсёй гэтай маральнай неадназначнасці дадаецца тое, што ў той час, як нашы героі паводзяць сябе, як персы, персы пачынаюць пакланяцца Богу, як юдэі.

Як не балюча гэта ўсведамляць, але свет Эстэр - гэта той самы свет, які ведаем мы: свет, дзе Бог здаецца маўклівым, і дзе тыя, хто мае ўладу дзейнічаць ад імя Бога, часта паводзяць сябе як уладары, якія прыгнятаюць іх. Мы належым да свету, дзе цэрквы, якія вядуць людзей да пераймання Ісуса - гэта тыя самыя цэрквы, якія паводзяць сябе падобна жорсткаму Ксерксу.

Але найлепшая навіна, якую прапануе нам такая маральна неадназначная кніга, як Эстэр, заключаецца ў тым, што Бог не абмежаваны ў сваёй здольнасці рабіць дабро і збаўляць, нават калі ўсе людзі чыняць зло. І смерць Ісуса даказвае тое ж самае. Перад тым, як Ісус памёр, кіраўніцтва Ізраіля жадала яго смерці. Эліты Рыма былі баязлівыя. Натоўп прагнуў крыві. І нягледзячы на ўсе добрыя ўчынкі і цуды, якія вучні Ісуса бачылі і здзяйснялі самі, яны або здрадзілі яму, або адмовіліся ад яго, або пакінулі яго. Але, як і ў падзеях кнігі Эстэр, сіла Божая не абмежаваная ўчынкамі гэтых мужчын і жанчын. Зло, хаос і маральная неадназначнасць сталі сцэнай для ўваскрэсення і доказам таго, што Бог можа ператварыць смерць у вечнасць перамогі і жыцця.

Я малюся, каб Святы Дух расплюшчыў вашыя вочы, каб убачыць Бога, які не абмежаваны злом людзей. І вы ўбачыце Ісуса як таго, хто памірае, каб ператварыць смерць у жыццё.