Збаўленыя марыУзор

"Чаго ты хочаш?". Мой былы муж задаў мне гэтае пытаньне, у той час калі наш шлюб распадаўся. "Я хачу, каб ты зрабіў тое, чаго ніколі не рабіў ні адзін мужчына… я хачу, каб ты за мяне змагаўся." Мой голас дрыжаў ад рыданьняў.  

Пазьней, калі я праходзіла складаны і часта самотны шлях маці-адзіночкі, я адчувала, што Бог зноў і зноў задае мне тое ж самае пытаньне: "Чаго ты хочаш?". На працягу некалькіх гадоў, мне не было чаго Яму адказаць. "Хіба мае значэньне, чаго я хачу?" – дзівілася я. 

Я хавала ўсю сваю тугу і свае жаданьні за мантрай, якая гучала вельмі правільна: "Твая воля, а не мая". 

І хоць падпарадкаваньне Божай волі – гэта сапраўды добра і правільна, прайшло шмат часу, перш чым я ўсьвядоміла, што Бог ня хоча маёй пакорлівасьці – Ён жадае маё сэрца. Ён шукае не рабоў, якія будуць выконваць загады з пачуцьця абавязку і прыгнечанай волі, а дачок і сыноў, якія будуць адказваць Яму з пачуцьця блізкасьці і сваяцтва. 

Я чула такое выказваньне "Смутак – гэта добра.  Гэта рэха будучых цудаў."

Бог клапоціцца пра нашыя мары. Яго турбуе смутак нашых сэрцаў. І калі мы дазволім Яму, Ён будзе выкарыстоўваць час чаканьня, каб умацоўваць нашу веру і прыцягваць нас бліжэй да Сябе, пакуль мы прыносім Яму свае перажываньні. Калі мы дзелімся сваімі марамі з Богам, гэта не азначае, што мы атрымаем усё, што хочам. Ён – не наш асабісты джын. Але калі мы прыносім Яму свае мары, мы становімся бліжэй да Яго.

Вы можаце ўявіць, што ваша лепшая сяброўка ці сябар, ці муж альбо жонка ніколі не распавядае вам пра свае мары і жаданьні? Я думаю, што ў такім выпадку мы будзем адчуваць сябе адарванымі ад іх, а адносіны будуць павярхоўнымі. Калі мы становімся ўразьлівымі, адкрыта дзелячыся сваімі жаданьнямі, мы становімся здольнымі да глыбейшых адносінаў з Богам і іншымі людзьмі.

Што датычыцца мяне, то пасьля многіх гадоў падаўленьня сваёй мары сядзець за адным абедзенным сталом з маёй сям'ёй, я нарэшце распавяла Богу тое, чаго хачу. Я хацела зноў выйсьці замуж. Я хацела з кімсьці падзяліць мары і надзеі, адказнасьць і складанасьці, сьмех і сьлёзы.

Час чаканьня працягнуўся. Бог працягваў глыбокую аздараўляльную працу ўва мне. Ён выкарыстаў чаканьне, каб навучыць мяне, што такое ўзаемная сяброўства і як выглядае сапраўдная эмацыйная блізкасьць зь вернымі і надзейнымі людзьмі. Я таксама ўзрасла ў сваёй веры ў тое, што Бог на самай справе добры. Што Яго характару можна даверыцца. Яго пляны – добрыя. Ён навучыў мяне таму, што абставіны майго жыцьця не мяняюць гэтых фактаў. Ён навучыў мяне стаяць на гэтых ісьцінах, нават калі мне здавалася, што я ня бачу іх пацьверджаньня.

Чаго хочаш ты? 

Паўсюль у Пісаньні Ісус задае розныя варыянты гэтага пытаньня людзям, з якімі сутыкаецца. І я думаю, што Ён задае гэтае пытаньне і вам. Я заклікаю вас дасьледаваць адказ на гэтае пытаньне і дзяліцца гэтым з Ім. Яму можна даверыць смутак вашага сэрца.