Збаўленыя марыУзор

Я ніколі не думала, што дажыву да 21 года. Пасьля доўгай гісторыі сэксуальных зьдзекаў, гвалту і жыцьця ў хаосе, мая мама пакінула мяне адну ў нашым бандыцкім раёне, ва ўзросьце трынаццаці гадоў, з маім васьмігадовым братам, і мы на працягу трох месяцаў спадзяваліся толькі на саміх сябе. У тое лета я пазнаёмілася з хлопцам старэйшым за мяне, які прапанаваў нам ежу і абарону. Адносіны сталі жорсткімі і эксплуататарскімі і, у рэшце рэшт прывялі мяне да працы ў сэкс-індустрыі ў якасьці стрыптызёршы. Па сутнасьці, мой хлопец стаў маім сутэнёраў, і маё жыцьцё выйшла з пад кантролю. 

І тут зьявіўся Ісус. 

У Ім я знайшла ласку, ацаленьне і шлях да свабоды. Я зноў стала марыць. Я марыла пра той дзень, калі ў мяне будзе дом з белым плотам і зялёны газон з раскіданымі на ім дзіцячымі цацкамі. Я марыла аб паўнавартаснай сям'і, дзе ва ўсіх будзе адно прозьвішча. Мая мара была ўзорам бясьпекі і стабільнасьці, якіх мне так не хапала ў маім уласным дзяцінстве.

Я памылкова верыла, што калі буду хадзіць у царкву па нядзелях, чытаць правільныя кнігі і дзейнічаць правільна, то ўсе мае мары ажыцьцявяцца, і ў мяне будзе пэўны імунітэт ад Ісуса да жыцьцёвых нягод. 

Праз некалькі гадоў, усё пайшло па маім пляне. Я выйшла замуж, у мяне нарадзілася цудоўнае дзіця, і ў мяне быў дом з дворыкам. Жыцьцё было такім выдатным, што я сама сабе зайздросьціла! 

Але калі я даведалася, што мой муж мне здраджвае і нават не зьбіраецца змагацца за аднаўленьне нашага шлюбу, я адчула, што ўсе надзеі, якія я калі-небудзь мела на сваё жыцьцё, праваліліся. Жыцьцё, пра якое я марыла, цалкам развальвалася. 

Лэнгстан Х'юз у сваёй паэме "Гарлем" задае пытаньне: "Што здараецца з адкладзенай марай?" 

 “Як разынкі на сонцы

      Яны высыхае?

      Ці баліць як язва

      А пасьля зьнікае?”

Я думаю, што тое, што адбываецца з нашымі марамі, калі яны адкладаюцца, становяцца недасягальнымі ці нават разьбіваюцца, залежыць ад таго, хто марыць. Наша рэакцыя будзе вызначаць, прасунемся мы бліжэй да Божай мары для нашага жыцьця, або адыдзем ад яе.

У выніку прызнаньня майго мужа, мне трэба было вырашыць…

На чым я буду засноўваць свае надзеі? Ці буду я ўскладаць свае надзеі на тую мару, якая ў мяне была? Ці я буду ўскладаць надзеі на Бога?

Паводле Бібліі, адкладзеная надзея выклікае сардэчны боль, але надзея на Ісуса зьяўляецца якарам для нашай душы.  Я не магла зьмяніць свае абставіны, як бы я не жадала, але я магла вырашыць, як мне рэагаваць на іх. 

Я запрашаю вас паразважаць над наступнымі пытаньнямі: У чым ваша надзея сёньня? Вы спадзеяцеся на мару ў сваім жыцьці? Ці вы спадзеяцеся на Таго, Хто дорыць мары?