Rut: 'n Verhaal van God se Verlossende LiefdeVoorbeeld

Daar is baie genotvolle verhale wat eindig met: "En hulle het lank en gelukkig saamgelewe." Nie Rut nie. Hierdie verhaal gaan verder as "lank en gelukkig saam" na die geslag van Christus. Die laaste ses verse van Rut is die heel belangrikste deel in die boek, want dit wys weer eens vir ons hoe God alles ten goede laat meewerk vir diegene wat Hom liefhet (Romeine 8:28). Dwarsdeur die boek Rut sien ons hoe God die tapisserie van menselewens gebruik het om sy planne uit te voer. Die slotverse demonstreer dat God se volmaakte wil bereik word ten spyte van ons minder-as-volmaakte besluite en struikeling deur die lewe.

God se volmaakte wil sluit ons in, maar fokus nie op ons nie. In sy boek Faithful God: An Exposition on the Book of Ruth het Sinclair Ferguson gesê: "Die dieper betekenis van wat God doen, lê ver verby die leeftyd van die hoofkarakters." Alle gelowiges dien 'n groter doel as wat in hulle daaglikse lewe gebeur. Dit word bewys deur die feit dat die boek se drie hoofkarakters in die laaste ses verse in die geheue vervaag, want hulle s'n is nie die hoofverhaal nie. Die karakters speel egter 'n onafskeidbare rol in die verhaal van verlossing. Die liefdevolle goedhartigheid wat deur Rut en Boas aan die dag gelê is, stel die redding in werking wat na die hele wêreld toe uitstrek.

Dit is duidelik uit hierdie laaste paar verse van Rut dat God se uiteindelike rede vir alles in hierdie verhaal een spesifieke doel gehad het: die geboorte van Jesus Christus. Dit sluit in: Naomi se verhuising na Moab, Rut se aanvanklike onvrugbaarheid, die dood van Naomi se man en seuns, Rut wat aan haar sy bly en in Boas se veld gaan werk het, Naomi se gewaagde plan (wat gewerk het), die ander bloedverwant-verlosser se weiering en die geboorte van Obed aan Boas en Rut.

Genesis 3:15 is bekend as die protoevangelium omdat dit die eerste (proto) verkondiging van die evangelie (euangelion) is. God het belowe om die Satan 'n dodelike slag toe te dien deur die nageslag van Eva. Toe God na Eva se nageslag verwys het, het Hy Jesus Christus bedoel, sy enigste Seun, wat die Satan die doodslag toegedien het toe Hy aan die kruis gesterf het. Hierdie vers — net drie hoofstukke in die Bybel in — het die verhaal van Jesus aan die gang gesit, wat voortgaan deur Rut en die res van die Skrif. Die belofte van Genesis 3:15 is volbring as gevolg van God se oppermagtige voorsienigheid in een klein, oënskynlik onbeduidende familie in Betlehem.

Hierdie geslagsregisters verhef die verhaal van Rut van 'n kleindorpse verhaal tot een van nasionale en ewige betekenis. In die donker dae van die rigters is die grondslag gelê vir die lyn wat die Verlosser, die Messias en die Saligmaker van 'n verlore en behoeftige mensdom sou voortbring. Die saad van die vrou sou geopenbaar word deur Boas en Rut, Dawid en Batseba, en Josef en Maria. In Psalm 132:12 het God belowe dat een van Dawid se seuns, een selfs groter as Dawid, vir ewig sou regeer. Inderdaad, God het alles oor honderde jare laat saamwerk vir die uiteindelike goeie dinge wat Hy in die vooruitsig gehad het vir diegene wat Hom vertrou.

In die kern van die verhaal van Rut lê vier belangrike teologiese waarhede:

1. God se voorsienigheid is iets waarop ons kan staatmaak. Ons kan dalk nie altyd God se optrede sien of verstaan nie, maar ons kan verseker wees dat Hy in beheer is en nie sy kinders sal verlaat nie.

2. Ons moet liefdevolle goedheid teenoor ander betoon soos God dit aan ons bewys.

3. God verhoor die gebede van sy mense, en sy seëninge strek vanaf die beperkte perspektief van ons leeftyd tot geslagte wat nog kom.

4. Ons het 'n bloedverwante Verlosser nodig wat ons so liefgehad het dat Hy gesterf het om ons verhouding met God te herstel. Niemand is buite God se genade nie, en die “minderwaardigste van hierdie” – sondaars, heidene en sosiale uitgeworpenes – word steeds verlos.