Die Bonatuurlike LeweVoorbeeld

Ons Liggame as Heilige Ruimtes

In die Nuwe Testament het dinge verander, maar tog ook dieselfde gebly. God is steeds verhewe. Sy heiligheid vereis dat ons gesuiwer moet word om in sy teenwoordigheid in te gaan. Vir ons word dit behaal deur te glo in wat Jesus aan die kruis gedoen het.

Alles wat Jesus namens ons gedoen het, het bonatuurlike ondertone gehad. Hy het die woestyn ingegaan — die plek waar ons sou verwag om die magte van boosheid te vind — en die Satan se versoeking oorwin. Daardie gebeurtenis is gevolg deur die aanvang van sy bediening, wat uitgeloop het op die oorwinning van die duiwel, wat "mag het oor die dood" (Hebreërs 2:14). Jesus is buitekant die stadspoort gekruisig (Hebreërs 13:12). Hy was onrein omdat ons sondes op Hom was en Jerusalem heilige grond was.

Jesus se dood en opstanding maak ons heilig — dit maak ons geskik vir die teenwoordigheid van God. Ons sondes is "weggeneem" (Romeine 11:27; sien ook 1 Johannes 3:5). Alhoewel ons onrein sondaars is, is ons heilig as ons in Christus is. Alhoewel onvolmaak, word ons onvolmaakthede oor die hoof gesien as gevolg van Jesus. Dit is so eenvoudig, maar tog so verreikend.

Ons is geneig om te dink dat die Israeliete in baie opsigte meer geestelik bevoorreg was as ons. Hulle het immers God se teenwoordigheid in hulle midde gehad. Hulle het in 'n wêreld geleef waar bonatuurlike, kosmiese geografie 'n werklikheid was. Ons is geneig om te dink dat ons meer geestelik, meer ingestel op God sou wees, as ons net gehad het wat hulle gehad het, as daardie voortdurende herinneringe aan God net ons werklikheid was.

Die Nuwe Testament sê daardie dinge is in ons midde.

Ons het nie 'n tabernakel of tempel nodig om ‘n heilige ruimte aan te dui nie. Ons liggame is heilige ruimtes. Paulus noem ons aardse liggame 'n "tentwoning" (2 Korintiërs 5:4) omdat dieselfde Gees van God in ons woon wat die Allerheiligste in die tabernakel en die tempel gevul het (Romeine 8:9-11). Uiteindelik sal ons liggame, die aardse tuiste van ons gees, sterf, net om vervang te word deur 'n "woning wat nie deur mense gemaak is nie" (2 Korintiërs 5:1-3), 'n hemelse woning — die nuwe Eden, die hemel wat na die aarde terugkeer (Openbaring 22:1-3).

Aangesien God vandag deur sy Gees in gelowiges woon, is elke kerk — elke byeenkoms van gelowiges — heilige grond. Dit is waarom Paulus, toe hy op ‘n treurige noot vir die Korintiërs oor 'n onboetvaardige Christen wat in sonde geleef het, beveel: "om hierdie man aan die Satan oor te gee" (1 Korintiërs 5:5). Die kerk is heilige grond. Buite die gemeenskap van gelowiges is die domein van die Satan. Dit is waar sonde en die selfvernietiging daarvan hoort.

Dit is tyd dat ons deur bonatuurlike oë na onsself kyk. Jy is 'n kind van God, geskik vir ‘n heilige ruimte, nie as gevolg van wat jy doen of nie doen nie, maar omdat jy in Christus is, deur God aangeneem (Romeine 8:15; Galasiërs 4:5). Jy is uit die mag van die duisternis weggeruk en "onder die heerskappy gestel van sy Seun wat Hy liefhet" (Kolossense 1:13).

Ons moet nooit, nie vir 'n oomblik, vergeet wie ons in Christus is — en wat dit vir die wêreld beteken nie.