Die Bonatuurlike LeweVoorbeeld

Lewe met die Ewigheid in Sig

Baie Christene se siening van die hiernamaals is onvoldoende. Die Skrif vertel ons nie alles oor hoe dit sal wees nie, maar sommige aspekte is seker. Ons gaan nie eindeloos op harpe speel of sing terwyl ons op wolke rondsweef nie. Ons sal nie net op hemelse rusbanke met afgestorwe geliefdes of bekende gelowiges uit die verlede sit en gesels nie.

Ons sal eerder die lewe leef wat Eden gebied het — ons sal geniet en sorg vir alles wat God gemaak het, sy aan sy met die Goddelike wesens wat lojaal aan Hom gebly het. Hemel en aarde sal nie meer aparte plekke wees nie.

Om te weet wat ons bestemming is, behoort ons denke in die hier en nou te vorm. Soos Paulus gesê het: "’Wat die oog nie gesien en die oor nie gehoor het nie,’ en wat in die hart van ‘n mens nie opgekom het nie, dit het God gereed gemaak vir dié wat Hom liefhet" (1 Korintiërs 2:9). Om van hierdie skouspelagtige, heerlike uitkoms te weet, help ons om ons huidige omstandighede in perspektief te behou. Nadat Paulus die woorde geskryf het wat ons pas gelees het, het hy in sy tweede brief aan die Korintiërs gesê:

"Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom al die lof toe! Hy is die Vader wat Hom ontferm en die God wat in elke omstandigheid moed gee. In elke moeilikheid bemoedig Hy ons . . . Ons wil hê, broers, dat julle moet weet van die moeilikhede wat ons in die provinsie Asië ondervind het. Die swaar wat ons moes verduur, het ver bo ons kragte gegaan, sodat ons selfs die hoop om te bly lewe, laat vaar het. Trouens, dit het vir ons gevoel asof die doodvonnis klaar oor ons uitgespreek is. Maar dit het gebeur, sodat ons nie op onsself sou vertrou nie, maar op God wat dooies opwek tot die lewe" (2 Korintiërs 1:3-4, 8-9).

Ons leef óf met ons bestemming in sig, óf ons doen dit nie. Ons bewustheid van ons bestemming behoort ook ons gedrag te verander. As jy geweet het dat jy eendag 'n woonstel sou deel of in dieselfde kantoor sou werk as die persoon wat jy kritiseer, verkleineer en andersins minag, sal jy 'n bietjie meer moeite doen om 'n vredemaker, meer bemoedigend en dalk selfs 'n vriend vir daardie persoon te wees. Hoe is dit dan dat ons medegelowiges so sleg behandel? Hoe is dit dat ons nie soveel energie daaraan bestee om die ongelowige na Jesus toe te lei, as wat ons met hom of haar as vyand in gesprek te tree nie? Ons het óf die ewigheid in sig, óf ons het nie.

Hoeveel heerskappy moet Jesus met jou deel om jou gelukkig te hou? Die vraag mag dalk vreemd klink, aangesien so 'n gawe van Jesus wonderlik sou wees. Waarom veg ons dan met gelowiges oor status? Hoekom kibbel ons met mekaar om voordeel, aandag en persoonlike gewin? Is ons niks beter as die Korintiërs, wat Paulus aan hulle lewensdoel moes herinner nie? Ons is óf tevrede om saam met Hom te heers en te regeer, óf ons is nie.

Gelowige, dit is tyd om te leef asof jy weet wie jy is en weet watter planne God vir jou het.