Emosionele Onstabiliteit

Toe die skok verbygegaan het, het ek verval in emosionele onstabiliteit, wat vir my vreemd was.  Ek het myself verloor en het verlang na die ou ek, maar ek het nie geweet wat van my geword het nie, en hoe om myself terug te kry nie.

Ek het nooit die begrip van die woord "verwoesting" ten volle begryp voordat ek 'n miskraam gehad het nie. Ek was lamgeslaan deur hartseer. Die kleinste dinge sou my laat huil. So. Baie. Trane. Uiteindelik het ek ophou skaam voel oor die trane en dit aanvaar. Wanneer ek 'n pasgebore baba in die kruidenierswinkel sien en 'n emosionele ineenstorting in die middel van gang nege gehad het, was dit in orde.

My verhoudings met ander het daaronder gely. Vriendskap met iemand wat swanger was of 'n baba gehad het, was 'n buitengewone stryd. Met die geboorte van hul babas, en soos hulle voor my groter geword het, het ek al hoe minder met hulle gepraat. Dit was nie iets wat hulle gesê of gedoen het nie; ek kon eenvoudig nie die realiteit van hoe my lewe sou gewees het, in die gesig staar nie.

Waar ek 'n onophoudelike sprank vir kreatiwiteit gehad het, was ek leeg. Ek het geen motivering, geen energie en geen begeerte gehad nie. Ek het met doellose afleidings ure op my foon deurgebring om nie my gedagtes te trotseer nie.

Gedurende hierdie tydperk het ek nie met wysheid opgetree nie, wat so mooi in Jakobus beskryf word. Terwyl die ervaring van emosionele onstabiliteit deel uitmaak van die rouproses, het ek God nie gevra om my daardeur te help nie. Om eerlik te wees, ek was 'n rukkie vasgevang en wou vasgevang bly. Ek wens dat ek God se wysheid ervaar en aangegryp het, soos Hy in sy Woord belowe — rein, liefdevol, opreg, en vol genade en van goeie vrug. Uiteindelik het ek besef dat ek die Een ignoreer wat presies weet waardeur ek gaan en wat smag om teenwoordig in my pyn te wees.