Bible Society of the Republic of Macedonia, 2017

НОВИОТ ЗАВЕТ 2003

Се приближуваше празникот Бесквасници, наречен Пасха; а првосвештениците и книжниците бараа начин како да Го погубат, зашто се плашеа од народот. И влезе сатаната во Јуда, наречен Искариотски, кој беше вброен меѓу Двана­есетмината. И кога отиде, се договори со прво­свештениците и началниците, како да им Го предаде. Тие се зарадуваа и се спогодија со него да му дадат сребреници. Тој вети и бараше погодно време, да им Го предаде без присуство на наро­дот.


Дојде денот Бесквасници, кога тре­баше да се заколе пасхалното јагне; па ги испрати Исус Петар и Јован и им рече: „Одете и пригответе ни пас­ха, за да јадеме!“ А тие Му рекоа: „Каде сакаш да приготвиме?“ Тој им рече: „Ете, кога ќе влезете в град, ќе ве сретне човек што носи стомна со вода; одете по него во куќата, каде што ќе влезе, и кажете му на домаќинот од ку­ќата: ‚Учителот ти вели: каде е собата, во која треба да јадам пасха со уче­ниците Свои?‘ И тој ќе ви покаже голема одаја, послана; таму пригответе.“ Кога отидоа, најдоа како што им бе­ше рекол и ја приготвија пасхата.


А кога дојде времето, Тој седна на трпезата и дванаесетмината со него. И им рече: „Од сѐ срце сакав да ја јадам оваа Пасха со вас, пред да пос­тра­дам; зашто, ви велам: нема веќе да јадам од неа, сѐ додека таа не се исполни во царството Божјо.“ И откако ја зеде чашата, заблагодари и рече: „Земете и разделете ја меѓу себе, зашто, ви велам, нема повеќе да пијам од лозовиот плод, додека не дојде цар­ството Божјо.“ Потоа зеде леб и заблагодари, го прекрши и им даде, велејќи: „Ова е Мо­ето тело, што се дава за вас; правете го ова за Мој спомен!“ Исто така и со чашата, по вечерата, велејќи: „Оваа чаша е Новиот завет во Мојата крв, која се пролева за вас.


Но, ете, раката на оној што Ме предава е со Мене на трпезава. Синот Човечки, пак, заминува, спо­ред она што е определено, но тешко му на оној човек, што ќе Го предаде.“ И почнаа да се прашуваат меѓу се­бе, кој ли ќе е од нив што ќе го направи тоа?


А се појави меѓу нив и расправија, кој од нив да се смета за поголем. Но Тој им рече: „Царевите владеат над народите, а оние што управуваат над нив се викаат добротвори. Вие, пак, немојте така; но пого­ле­миот меѓу вас да биде како најмалиот и тој, што е старешина, да биде како слу­га. Зашто кој е поголем, тој што седи на трпеза, или оној што послужува? Зар не е оној што седи? А Јас сум меѓу вас како слуга. Но вие сте оние што издржавте со Мене во Моите искушенија, и Јас ви ветувам, како што Ми вети Мојот Отец, царство, за да јадете и да пиете на трпезата Моја во царството Мое, и да седнете на престоли и да им судите на дванаесетте Израилеви колена.“


И рече Господ: „Симоне, Симоне, ете, сатаната посака да ве сее како пче­ница; но Јас се молев за тебе за да не се изгуби твојата вера; а ти кога ќе се обратиш, укрепи ги браќата свои!“ А тој Му одговори: „Господи, готов сум да одам со Тебе и в затвор, и во смрт.“ Но Тој му рече: „Ти велам, Петре, нема денес да запее петелот, додека ти трипати не одречеш дека Ме познаваш.“

Па им рече: „Кога ве праќав без ќесе, и без торба, и без обувки, дали ви недостасуваше нешто?“ Тие одговорија: „Ништо.“ И им рече: „Но сега, кој има ќесе, нека си го земе, исто така и торба; а кој нема, нека си ја продаде облеката и нека си купи нож; зашто, ви велам, на Мене треба да се исполни и ова од Писмото: ‚И меѓу злосторници Го вброија.‘ Зашто она што се однесува за Мене, се исполнува.“ А тие рекоа: „Господи, еве овде има два ножа.“ Тој им одговори: „Доволни се.“


И кога излезе, тргна, како обично, кон Маслиновата Гора; по Него одеа и уче­ниците Негови. А штом дојде на тоа место, им рече: „Молете се за да не паднете во иску­ше­ние!“ И Тој се одвои од нив, колку камен што може да се дофрли, па откако ги преклони ко­лената и се молеше, велејќи: „Оче, кога би сакал да ја тргнеш оваа чаша од Мене! Но нека не биде мојата волја, туку Твојата!“ И му се јави ангел од небото и Го поткрепуваше. Па, бидејќи се наоѓаше во внатреш­на борба, поусрдно се молеше, а потта Му беше како капки крв, што паѓаа на земјата. Штом стана од молитвата, дојде кај учениците Свои и ги најде заспани од тага. И им рече: „Зошто спиете? Станете и молете се за да не паднете во иску­шение!“


И уште додека Тој зборуваше, ете, се појави мноштво луѓе и еден од Дванаесетмината, наречен Јуда, одеше пред нив; и Му приде на Исус да Го целива. Зашто таков знак им беше дал: „Кого ќе Го целивам, Тој е.“ А Исус му рече: „Јудо, со целив ли Го предаваш Синот Човечки?“ Оние, пак, што беа со Него, кога ви­доа што ќе стане, Му рекоа: „Господи, да удриме ли со нож?“ И еден од нив го удри слугата на првосвештеникот и му го отсече десното уво. А Исус одговори и рече: „Оставете го тоа, запрете!“ Па го допре увото не­гово и го исцели. А на првосвештениците и храмов­ните управници и на стареши­ни­те, што беа дошле против Него, Исус им рече: „Како на разбојник ли сте из­легле со мечеви и стапови за да Ме фатите? Секој ден бев со вас во храмот и не кренавте рака на Мене, но сега е ваше­то време и власта на темнината.“


И кога Го фатија, Го поведоа и во­ведоа во домот на првосвештеникот. А Петар оддалеку одеше по Него. Кога запалија оган насреде дворот и седнаа заедно, седна и Петар меѓу нив. А една слугинка, штом го виде како седи покрај огнот, погледна на него и рече: „И овој беше со Него!“ Но тој се одрече од Него, велејќи: „Жено, не Го познавам!“ Малку потоа го виде еден друг и рече: „И ти си од нив!“ Но Петар му рече: „Човеку, не сум!“ А кога мина време околу еден час, еден друг човек почна да тврди, збору­вај­ќи: „Навистина, и овој беше со Него, зашто е Галилеец!“ Но Петар рече: „Човеку, не знам што зборуваш!“ И одеднаш, уште додека говореше, запеа петел. Тогаш Господ се заврти и го пог­ледна Петар, а Петар се сети на Гос­по­довите зборови што Му ги беше рекол: „Уште додека петел не пропее, трипати ќе се одречеш од Мене.“ И штом излезе надвор, заплака гор­ко.


А луѓето, што го држеа Исус, Му се потсмеваа и Го тепаа. Па, откако Го покрија, Го удираа по лицето, и го прашуваа, велејќи: „Про­речи кој Те удри?“ И многу други хули рекоа против Него.


А кога се раздени, се собраа ста­ре­шините народни, првосвештени­ците и книжниците и Го одведоа во својот Си­недрион, и рекоа: „Ако си Ти Христос, кажи ни!“ Но Тој им одговори: „И ако ви ка­жам, навистина нема да поверувате. А ако ве запрашам, нема да Ми одговорите, ниту ќе Ме пуштите Отсега Синот Човечки ќе седи од­дес­но на силата Божја.“ И сите рекоа: „Ти ли си, значи, Синот Божји?“ А Тој им рече: „Вие ве­лите дека сум Јас.“ А тие рекоа: „Какво сведоштво ни треба уште? Ние сами чувме од Не­го­вата уста.“

Phulaphula i Лука 22