Популярні біблійні вірші з Eoin 5

Поділитись

Amén, amén adeirim liḃ: an té éisteas le mo ḃriaṫar-sa, agus ċreideas san té a ċuir uaiḋ mé, tá beaṫa ṡíorraiḋe aige, agus ní ṫig sé ċun breiṫeaṁnais, aċt ċuaiḋ sé ó’n ḃás go dtí an ḃeaṫa.

Nuair a ċonnaic Íosa é seo ina luiġe, agus fios aige go raiḃ mórán ama caiṫte aige ann ċeana féin, deir sé leis: An mian leat go ndéanfaiḋe slán ṫú?

Cuartuiġigiḋ na scrioptúirí, óir measann siḃ beaṫa ṡíorraiḋe d’ḟaġáil ionnta: agus is iad-san a ġní fiaḋnaise daṁ-sa: Agus ní h-áil liḃ teaċt ċugam, ċun go raíḃ beaṫa agaiḃ.

Deir Íosa leis Éiriġ, tóg do ṡráideog, agus siuḃal. Agus ar an ḃomaite rinneaḋ slán an duine: agus ṫóg sé a ṡráideog, agus ṡiuḃal sé. Agus ḃí an tsabóid ann an lá sin.

Amén, amén adeirim liḃ: ní féidir leis an Ṁac aon níḋ a ḋéanaṁ, aċt an níḋ atċí sé an t-Aṫair a ḋéanaṁ: óir cibé neiṫe a ġní seisean, ġní an Mac iad fosta mar an gcéadna.