Популярні біблійні вірші з Eoin 4

Поділитись

Is spiorad Dia: agus iad sin a aḋras é, is cóir dóiḃ é d’aḋraḋ i spiorad agus i ḃfírinne.

Aċt tá an uair ag teaċt, agus is anois é, nuair a ḃéarfas na fíor-aḋarṫóirí aḋraḋ do’n Aṫair i spioraḋ agus i ḃfírinne. Óir iarrann an t-Aṫair fosta a leiṫéidí sin ċun é d’aḋraḋ.

Aċt an t-uisce a ḃéarfas mise dó, éireoċaiḋ sé istiġ ann ina ṫobar uisce ag scárdaḋ suas ċun na beaṫa síorraiḋe.

Duḃairt Íosa léi, ġá freagairt: Dá mb’eol duit tioḋlacaḋ Dé, agus cé h-é a deir leat: taḃair deoċ daṁ; b’ḟéidir gur tusa a d’iarrfaḋ air-sean, agus go dtaḃarfaḋ sé uisce beo duit.

Deir Íosa leo: Is é is biaḋ daṁ-sa, toil an té a ċuir uaiḋ mé a ḋéanaṁ, ċun go dtaḃrainn a obair ċun críċe.

Deir an ḃean leis: A ḋuine uasail, ní ḟuil caoi ṫarraingṫe agat, agus tá an tobar doṁain: cá ḃfuil, mar sin, an t-uisce beo agat?

Deir an ḃean leis: Tá a ḟios agam go ḃfuil Messías (dá ngoirtear Críost) ag teaċt, agus dá ḃríġ sin, nuair a ṫiocfas seisean, innseoċaiḋ sé na h-uile neiṫe dúinn. Deir Íosa léi: Is mise é, atá ag cainnt leat.

Taraigiḋ, agus feicigiḋ an duine a d’innis daṁ gaċ níḋ dá ndearna mé: an é naċ é seo an Críost?