Популярні біблійні вірші з Lúcas 14

Поділитись

Má thig aoinneach chugam-sa, agus gan fuath aige ar a athair, agus ar a mháthair, agus ar a mhnaoi, agus ar a chloinn, agus ar a dhearbhráithre, agus ar a dheirbhsheathracha, agus fosta fiú ar a anam féin, ní féidir dó a bheith ina dheisciobal agam.

Agus an té nach n-iomchrann a chros, agus nach dtig mo dhiaidh-se, ní féidir dó a bheith ina dheisciobal agam.

Óir gach duine a árduigheas é féin, ísleochar é: agus an té a ísligheas é féin, árdóchar é.

Mar an gcéadna, dá bhrígh sin, gach duine agaibh nach dtréigeann a bhfuil aige, ní féidir dó a bheith ina dheisciobal agam.

Óir cé agaibh, agus mian aige túr a thógáil, nach suidheann síos ar dtús leis an chostas a bhíos riachtanach a chunntas, féachaint an bhfuil go leor aige le n-a chríochnughadh, Ar eagla, i ndiaidh an dubhshraith a leagan, agus gan é ábalta a chríochnughadh, go dtoisigheadh gach duine dá bhfeicfeadh é a mhagadh faoi, Ag rádh: Thóisigh an duine seo a thógáil tighe, agus ní raibh sé ábalta a chríochnughadh.

Acht nuair a ghní tú féasta, goir na bochta, na daoine ciothramacha, na bacaigh agus na daill. Agus béidh tú beannuighthe, de bhrígh nach mbíonn sé ar a gcumassan cúiteamh a dhéanamh leat; óir dhéanfar cúiteamh leat i n-eiséirghe na bhfíréan.

Is maith an rud salann; acht má chailleann an salann a bhrígh, cá leis a gcuirfear blas air? Ní bhíonn maith ann do’n talamh, ná do’n charn aoiligh, acht caithfear amach é. An té a bhfuil cluasa chun éisteachta air, éisteadh sé.